1.

Ostatnie godziny przed powrotem do Hogwartu. Tej nocy Hermiona siedziała na łóżku i przeglądała nowe podręczniki, które i tak dawno już przeczytała. Nie mogła się skupić. Jej myśli błądziły zupełnie gdzieś indziej, coś wciąż zakłócało jej uwagę. Próbowała się okłamywać, chciała zapomnieć. Co ona sobie w ogóle wyobraża? Przecież to wszystko bez sensu. Tak myślała. Jednak nie mogła się uwolnić od swoich beznadziejnych myśli. Wciąż przypominała sobie wszystkie wydarzenia z nim związane, każdą sytuację. Tak bardzo tęskniła za jego widokiem. Właściwie dlaczego? Przecież tak naprawdę nigdy nie rozmawiali ze sobą na poważnie. On chyba nawet jej nie lubił. Tak jej się wydawało. Więc dlaczego nie mogła odpuścić? Dlaczego jej myśli wciąż krążyły wokół jego osoby? Co się z nią działo? Dotarła już do piętnastej strony podręcznika do eliksirów. Przyłapała się na tym, że czyta wciąż tę samą linijkę, a z poprzednich stron niczego nie pamięta. Powróciła więc do samego początku, co oczywiście nic nie dało, bo jej walka z myślami nie ustawała. Imponował jej. Ta pogarda, z jaką zwracał się do innych ludzi, ta wyższość, wyniesiona z resztą z domu. Arogancja, którą obnosił się na każdym kroku. Momentami nawet bezczelność. Podobało jej się to, choć za wszelką cenę próbowała sobie wmówić, że tak nie jest. To go wyróżniało. Nie był taki, jak inni chłopcy. Grzeczni, spokojni. Nudni. Oddałaby wiele za fascynację takim nudziarzem. Tymczasem musiała wybrać tak nieosiągalny cel. I na co jej to wszystko? Jest taki przystojny. Ślizgoni może i zgrywają chamów i ważniaków, ale tak naprawdę są bardzo ambitni. Niewyobrażalnie sprytni. Co z tego, że mają się za lepszych? On na pewno taki nie jest. Ale kogo ona chce oszukać? Draco Malfoy był typowym Ślizgonem, który za priorytet uznawał czystość krwi. A ona nie była taka. Hermiona nie była czarownicą czystej krwi, ani nawet półkrwi. Więc niby dlaczego kiedykolwiek miałby się nią zainteresować? Była na skraju rozpaczy. Nocą wszystko wygląda inaczej. Nocą patrzymy na wszystko z podwojoną siłą, jak gdyby nasze zmysły gwałtownie się mnożyły. Tak, jutro rano wstanie i będzie szczęśliwa z powrotu do szkoły. Na pewno nic nie zakłóci jej tego pięknego dnia. Z całą pewnością wybije sobie z głowy tego chłopaka. Bo przecież temu winna jest tylko i wyłącznie noc. To żadne uczucie, nic z tych rzeczy. To tylko noc. Jutro będzie lepiej.

Odłożyła książkę i położyła się. I co z tego? Myśli nie dawały jej zasnąć. Nie mogła przestać. Ciągle zadawała sobie te same pytania, na które nie była w stanie odpowiedzieć. Co jej się stało? Dlaczego on? Czemu nie może się od niego uwolnić? Ale mimo wszystko nie chciała się przyznać do tego, co tak naprawdę czuje. Nie miała zamiaru. Przecież to Hermiona, dziewczyna twarda, zaradna. Najlepsza uczennica. Nikt nie będzie jej mącić w głowie, a już na pewno nie Draco Malfoy. Podświadomie w myślach próbowała wyliczać jego wady, które były niczym przy ilości zalet, jakie udało jej się wydobyć. Zrezygnowana, zmęczona i bezsilna w końcu zasnęła.

***

Kiedy rodzice zawieźli ją na dworzec Kings Cross, była spokojna. To pewnie przez niewyspanie. Zasnęła nad ranem. Na miejscu spotkała swoich przyjaciół, których widok przyniósł jej swoistą ulgę. Teraz na pewno nie będzie miała czasu myśleć o Draconie. Wbiegli w mur, na którym widniała tabliczka z napisem 9 i 3/4, znajdujący się pomiędzy peronem dziewiątym i dziesiątym. Nic się nie zmieniło. Wszystko toczyło się tak, jak w ubiegłych latach. Wspaniale. Rutyna może być czasami najlepszym uczuciem na świecie. Po bardzo wylewnym pożegnaniu z rodzicami wzięli swoje bagaże i wsiedli do pociągu. O dziwo znaleźli dla siebie wolny przedział.

- Co ci się stało? Jak Ty wyglądasz?

- Dziękuję, Ronaldzie, to bardzo miłe z Twojej strony.

- Nie, Hermiona, naprawdę, źle się czujesz? - dopytywał Harry.

- Nic mi nie jest, po prostu... przeglądałam w nocy parę podręczników. Wciągnęłam się i zasnęłam dość późno. Jestem tylko zmęczona.

- No tak... cała ona - mruknął Ron.

Spojrzała na niego z ulgą. Była niemalże wdzięczna za to podsumowanie. Cieszyła się, że nikt nie drążył tematu. Pewnie z czasem nie będzie umiała się dłużej kryć.

Wygodnie ułożyła głowę na oparciu z nadzieją, że będzie mogła wreszcie spokojnie zasnąć. Liczne seanse myślowe, które przeżywała w domu, wcale nie wspomagały jej snu.

Już zamykała oczy, jej myśli już zaczęły wirować wokół jednej osoby, kiedy nagle go zobaczyła.

Stał obok ich przedziału. Mogłaby przysiąc, że przez chwilę patrzył na nią. Chociaż nie, pewnie jej się przewidziało. Niby dlaczego miał na nią patrzeć? Kiedy odszedł, miała kolejne powody do rozmyśleń. Czy naprawdę na nią spojrzał? A może sobie to wmawiała? Tak, na pewno sobie wmawiała. Nie mogła zasnąć, nowe wydarzenia zamąciły jej w głowie jeszcze bardziej. Ale Harry i Ron myśleli, że śpi. Wreszcie mogli spokojnie porozmawiać.

- Czy mi się wydawało, czy Malfoy gapił się na Hermionę? - zagadnął Ron Harry'ego.

- Tak, spojrzał. Też zwróciłem na to uwagę. Dziwne.

Przekręciła się na bok i nasłuchiwała, jednak żaden z nich już o tym nie wspomniał. A jednak - Draco Malfoy patrzył na nią. Patrzył na Hermionę Granger. Na tę dziewczynę, dla której pozornie był oschły. Ta myśl była najszczęśliwszą myślą, jaka spotkała ją, odkąd zdała sobie sprawę z tego, co czuje. Teraz spokojnie mogła zasnąć.