24.

You say that there is something wrong with my head,

Isn't it?
                                                Michael Gritz

____________________

- Czegoś szukają - szepnęła Bellatrix, wyłaniając się zza potężnych drzew.

- Tylko po co im te rośliny? Słyszałaś ich nazwy?

- Skąd mam wiedzieć, Scabior! - syknęła, odwracając głowę w stronę kompana. - Z czasem się dowiem...

- Nie mam pojęcia, jak chcesz to zrobić, Lestrange, ale już nie mogę się doczekać. - Uśmiechnął się szyderczo, mrużąc oczy.

- Nie kpij ze mnie, durniu! Czarny Pan nareszcie mnie doceni. W końcu zobaczy, kto jest jego najwierniejszym sługą. Tak niewiele brakuje... Jestem już tak blisko...

Cisza unosiła się nad ich głowami wraz z chłodnym powietrzem. Słońce jeszcze nie zdążyło przebić się pomiędzy nagimi konarami drzew, a mimo to ich sylwetki rzucały się w oczy ze sporej odległości. Dwie czarne postaci na tle białego puchu wyglądały niczym zło, niszczące wyidealizowany obraz dobra.

***

Draco udawszy się prosto do swojego dormitorium położył się na miękkim, zielonym materacu. Za oknem zobaczyć można było przepiękne promienie słoneczne, próbujące przedostać się przez nieskończone głębiny jeziora. Właśnie wstawał nowy dzień. Draco, wyraźnie zirytowany odbijającym się światłem wstał, podszedł do okna i szybkim ruchem zasłonił ciężkie, zielone zasłony. Na jego twarzy widoczne były oznaki zmęczenia, a on sam z dnia na dzień stawał się coraz bledszy. Malfoy nie był człowiekiem ilustrującym brak snu. Bez dwóch zdań każdy, kto na niego spojrzał, był skłonny powiedzieć, że w jego głowie dzieją się dziwne rzeczy. Westchnął cicho i przeszedł powoli przez całą długość sypialni, rozpinając guziki swojej śnieżnobiałej koszuli. Gwałtownie pozbył się jej, ukazując swoje szczupłe, blade ramiona. Skrzyżował na nich duże, męskie dłonie, delikatnie trzęsąc się z zimna. Spojrzał w stronę łóżka, które w doskonały sposób kusiło go ciepłą pościelą. Zdjął z siebie resztę ubrań, pozostawiając jedynie bieliznę. Usiadł na łóżku i przeczesawszy ręką swoje blond włosy, poczuł na całym ciele gęsią skórkę. Zimno sygnetu, z którym nigdy się nie rozstawał, uderzyło go gwałtownie. Spojrzał nań, zastanawiając się, czy powinien go jeszcze nosić. W końcu na swój sposób zdradził ród Malfoyów, pozostawiając ich samym sobie i gdzieś na dnie swojego serca trzymając kobietę, która nazywana była przez nich po prostu "szlamą". Sam jeszcze nie zdawał sobie sprawy z siły swojego uczucia, najwidoczniej nie chcąc go do siebie dopuścić. Pogładził palcem srebrne godło swojej rodziny, której członkiem nie czuł się już od dawna. Postanowił jednak nie rozstawać się z sygnetem. Być może przez przywiązanie, być może przez strach. Przecież najłatwiej jest oszukać samego siebie. 

Wślizgnął się pod kołdrę, szczelnie się nią okrywając. Odwrócił się tyłem do okna, ponieważ słońce coraz mocniej przebijało się przez jezioro. Powoli opuścił ciężkie powieki, pozwalając im wreszcie odpocząć.

Przez cały czas nękały go koszmary. Jego niepewności, wątpliwości i wszystkie negatywne uczucia były na tyle silne, że nękały go nawet w snach. Każdy z koszmarów przepełniony był nienawiścią ze strony ojca lub złem Voldemorta, któremu przecież kiedyś będzie musiał służyć. Kłębowisko złych myśli stawało się na tyle duże, że Dracon Malfoy nawet w snach nie mógł już szukać ukojenia. 

Dormitorium nagle wypełniło się teatralnym blaskiem, które przypominać mogło światła reflektorów. Na ścianach bez problemu można było dostrzec poruszający się cień. Niewielki osobnik wykonywał dziwne ruchy, chichocząc przy tym w sposób co najmniej przerażający. Blondyn obudził się, nie mając pojęcia kto mógł wtargnąć do zamku.

- Hermiona? - szepnął cicho zachrypniętym głosem. Podświadomie wiedział, że sylwetka postaci nie była nawet w najmniejszym stopniu podobna do dumnej postury panny Granger. Nieznajomy człowiek miał nie więcej niż metr dwadzieścia wzrostu, bardzo wykrzywiony nos i był praktycznie łysy. Dokładnie tyle można było zobaczyć, mając do dyspozycji wyłącznie cień. 

- Dra-aco, Mal-foy! - Obok łóżka Dracona pojawił się nagle przerażający karzeł, który z dziwnym akcentem wypowiadał jego nazwisko. Skąd wiedział, jak się nazywa? I skąd przybył? Taki akcent z całą pewnością nie jest normalny w Wielkiej Brytanii. Blondyn poczuł, jak zimny pot oblewa jego plecy, a oczy stają się coraz większe i większe. Karzeł wskoczył na łóżko ze zwinnością kota, intensywnie wpatrując się w przestraszoną twarz Dracona.

- Dra-aco Mal-foy! - powtórzył, a na jego twarzy pojawił się grymas, który prawdopodobnie miał przypominać uśmiech. Bardzo wysoki głos sprawiał, że Draco bał się coraz bardziej, jednak starał się tego w żaden sposób nie pokazywać. O co tu do cholery chodzi? Wyprostował się, okrywając blade ciało ciemnozieloną kołdrą. Karzeł ubrany był w dziwaczny strój, przywołujący na myśl teatralną scenę. Czerwona marynarka i spodnie w identycznym kolorze sprawiały, że wyglądał jeszcze bardziej dziwnie, a wystający kołnierzyk jego czarnej koszuli pokazywał przywiązanie do dawnych lat. Kiedy karzeł po raz trzeci wypowiedział imię Dracona, ten uszczypnął się delikatnie w rękę, chcąc się obudzić. Na nic to się nie zdało; karzeł wciąż stał po drugiej stronie łóżka, uśmiechając się przeraźliwie. Kilka złotych zębów połyskiwało złowrogo w świetle reflektorów, a karzeł wykonywał coraz to dziwniejsze ruchy rękoma.

- Kim jesteś? - wyszeptał Draco, próbując przybrać odważny ton głosu.

- Dra-aco, Mal-foy! Poo-wiem To-oobie dwie za-gadki!

- Zagadki? O co ci chodzi? Jak się tu dostałeś?

- Pierw-sza brzmi: Złoo wcie-lone kry-je się! za drze-wem! - Draco zmarszczył czoło. Zło? Za drzewem? Co ten wariat wygaduje? 

- Zaraz. Poczekaj. Co masz na myśli mówiąc "zło"? Wyjaśnij mi to, nic nie rozumiem!

- Dru-uga: Cza-arny kwa-drat jest czę-ścią ukła-adan-ki!

- Co to znaczy? Do czego mają mi się przydać twoje cholernie zagadki?! Żebym mógł z nich skorzystać, muszę je zrozumieć! Masz zamiar mi je w ogóle wyjaśnić?

- Za-abie-ram twój syg-net! - Karzeł podszedł do Dracona, wystawiając ku niemu małą, wykrzywioną rękę. - Kiedy mo-oje prze-powiednie się speł-nią! Odd-daam ci go! - Złapał go za rękę, usilnie próbując zdjąć pierścień. Blondyn, pogrążony w całkowicie wyjaśnionym amoku ani drgnął. Przyglądał się mężczyźnie, będąc przekonanym, że jest nie w pełni rozumu. Gdy wreszcie karzeł ściągnął pierścień, ostatni raz wykrzywił wargi w szaleńczym uśmiechu, zeskoczył z łóżka, podskoczył, wykonał trzy obroty w lewo i zniknął. Światła reflektorów natychmiast zgasły, a Draco obudził się z niedowierzaniem wymalowanym na twarzy. Odgarnął zeń włosy, nie przestając gwałtownie oddychać. Wpatrywał się pustym wzrokiem w przestrzeń, podczas gdy zimowe słońce coraz mocniej przebijało się przez zasłony. Ostrożnie wstał z łóżka, cały czas oglądając się za siebie. To był tylko sen. Nic takiego. Kolejny koszmar.

Wszedł do łazienki i zamykając za sobą drzwi spojrzał w lustro. Nie miał pojęcia, ile spał, ale wiedział, że zmęczenie bardzo opornie rozstawało się z jego twarzą. Podszedł do wielkiej wanny, a zimne, srebrne kafelki sprawiały, że jego ciało znów drżało. Bladą dłonią odkręcił kurki, a gorąca para otuliła jego ciało miękkim kocem ukojenia. Szybkim ruchem odkrył całe swoje ciało, pozostając zupełnie nagim. Przyjemny i delikatnie drażniący zapach męskiego płynu do kąpieli unosił się w całym pomieszczeniu, stopniowo docierając do nozdrzy Dracona. Odruchowo dotknął swojej dłoni, by móc zsunąć z palca sygnet. Ziewnął przewlekle. Nagle spostrzegł, że jego ręki nie zdobi żadna biżuteria. Przerażony zerknął mimowolnie na bladą dłoń.

Sygnetu nie było.

____________________

Kochani, przepraszam, że tak długo kazałam Wam czekać na nową notkę, ale uwierzcie mi, że żeby napisać coś, co chociaż w maleńkim stopniu nadaje się do wrzucenia tutaj, trzeba paru godzin (dopracowanie szczegółów to absolutna abstrakcja). Ja niestety ostatnio cierpię na całkowity brak czasu.

Podkreślam po raz kolejny: blog nie jest zawieszony i porzucony. Będę tu pisać zawsze, kiedy będę miała ku temu predyspozycje. :) I tak jak pisałam już wcześniej - podtrzymuję - historia będzie skończona. Choćby nie wiem co.

Tymczasem ładnie proszę o opinie w komentarzach; mam nadzieję, że jeszcze nie zapomnieliście, co mnie motywuje najbardziej :D

Dodatkowo zapraszam na w jednej czwartej moją stronę, o, tutaj: {klik}
PS. notka naprawdę nie jest krótsza niż zwykle, zawiera tylko mało dialogów. Nie chciałam na siłę wciskać zbyt dużo akcji. :)