23.

music.

Kilka minut przed dwunastą Hermiona podniosła się powoli ze swojego łóżka. Otworzyła wielką, brązową szafę, stojącą naprzeciw niego. Wyjęła zeń krótką, czarną kurtkę i delikatną, kremową chustkę. Założyła ciemne buty za kostkę, dokładnie obwiązała szyję apaszką, po czym wybiegła z dormitorium, okrywając się szczelnie pikowanym materiałem.

Po chwili znalazła się w Pokoju Wspólnym, oświetlonym, jak zawsze, blaskiem płomieni, które wesoło tańczyły w kominku. Jakaś magiczna siła Hogwartu wciąż utrzymywała w zamku domową atmosferę. Widocznie nawet wtedy, gdy w szkole jest zaledwie dwójka uczniów.

Wzdrygnęła się na myśl, że za moment znajdzie się na zewnątrz. Skrzyżowała ręce na piersiach, powolnym krokiem zeszła ze schodów i ruszyła w kierunku długiego, wąskiego okna. Obrazek, jaki pojawił się przed jej oczyma, automatycznie uczynił ją szczęśliwszą. Z nieba spadały właśnie pierwsze płatki śniegu, otulając nagie gałęzie drzew miękkim, białym puchem. Księżyc świecił wysoko na ciemnym niebie, magicznie oświetlając tereny Hogwartu. Przyglądając się wspaniałej scenerii, która mimowolnie kojarzyła się ze świętami, uświadomiła sobie, że nie wysłała listu do Harry'ego i Rona. Jak w tym roku będzie wyglądać Boże Narodzenie? Czy Weasley'owie postanowią ją zaprosić, nie zważając na pogarszające się między nimi stosunki? A nawet jeśli faktycznie dostanie propozycję spędzenia świąt w Norze - czy aby na pewno z niej skorzysta? Draco zapewne wyjedzie do Malfoy Manor, a ona, po rzuceniu czaru zapomnienia na rodziców, nie będzie miała dokąd wracać. Tak strasznie chciała, ażeby jej kontakt z Harrym i Ronem znów był taki, jak dawniej. Poczuła w sercu zimne ukłucie bólu - czego niby oczekiwała? Jak chciała pogodzić długoletnią przyjaźń, z potajemną i pełną niepewności znajomością z Malfoyem, który bądź co bądź, w jakimś stopniu wciąż pozostawał jej wrogiem? Czysto teoretycznie, oczywiście. Czy był wart tego, co dla niego robiła?

Nie zmuszał cię do niczego. Sama pragnęłaś jego bliskości i robiłaś wszystko, żeby osiągnąć swój cel. Bardzo nieprzemyślane zagranie, Hermiono. Bardzo. Co się z tobą stało? I czy aby na pewno powinnaś mieć pretensje do Malfoya?

Zamrugała kilka razy, odrywając wzrok od widoku białego puchu, który wydawał się być tak miękki, że człowiek automatycznie miał ochotę otulić się nim, jak grubym, ciepłym szalem. Odwróciła się na pięcie i powolnym krokiem udała się w stronę drzwi. Przekroczyła próg i weszła na schody, które tak często płatały im figle... Im, to znaczy jej, Harry'emu i Ronowi. W tej chwili przyłapała się na tym, jak bardzo za nimi tęskni. Jednocześnie było jej przykro, że o niej zapomnieli. W domu codziennie spędzała długie godziny na oczekiwaniu. Nie traciła nadziei - była wręcz pewna, że już niedługo Świstoświnka zastuka wesoło dzióbkiem w szybę jej pokoju. Nie stało się tak jednak ani pierwszego dnia, ani drugiego, ani nawet czwartego. Później również takie zdarzenie nie miało miejsca. Westchnęła cicho i zeskoczyła z ostatniego stopnia, kierując się w stronę mosiężnych drzwi zamku. Pchnęła je, przywierając doń całym ciałem. Po korytarzu rozniósł się nieprzyjemny, a wręcz przerażający dźwięk skrzypiących zawiasów. Wychyliła twarz na zewnątrz, a zimne powietrze momentalnie ją uderzyło. Przymknęła lekko oczy, chroniąc je przed silnym wiatrem.

- No, nareszcie - burknął Malfoy, odsłaniając zęby w szyderczym uśmiechu.

- O, przyszedłeś. Byłam pewna, że będziesz trzymał się jak najdalej Zakazanego Lasu. Chyba nie wyniosłeś stamtąd najmilszych wspomnień - odpowiedziała, uśmiechając się ironicznie. Ze zdumieniem stwierdziła, że jej docinki na ten moment przepełnione są sympatią i ciepłem, a nie jak dawniej - goryczą.

- Ten się śmieje, kto się śmieje ostatni - odpowiedział, wciskając jej w drżące dłonie kubek gorącej czekolady. - Zimno jest. - Hermiona otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, jednak w ułamku sekundy wycofała się. Draco upił łyk ze swojego kubka, a jego ciało wzdrygnęło się delikatnie pod wpływem rozchodzącego się ciepła. Spojrzała na niego mimowolnie. Stał dokładnie naprzeciw niej, ubrany w elegancki, czarny płaszcz, który wspaniale kontrastował z jego bladą cerą i rażącym śniegiem, którego z każdą minutą było coraz więcej.

- Spokojnie. Nie jest zatruta. - Wskazał palcem na czekoladę Hermiony. Ocknęła się, zdając sobie sprawę z tego, że od kilkunastu sekund badawczo przygląda się Draconowi. Szybkim ruchem uniosła kubek do ust, upijając zeń spory łyk. Wspaniały zapach marcepanu otulił jej nozdrza, a gorący płyn poszybował beztrosko po jej ciele, powodując gęsią skórkę.
- Chyba powinniśmy iść. Jest już wystarczająco późno - rzuciła nieśmiało Hermiona, wskazując palcem w stronę gęstego, mrocznego lasu. Draco powoli kiwnął głową, ruszając w kierunku ogromnych drzew. Oboje zdawali sobie sprawę z tego, że pogoda skutecznie utrudni im znalezienie odpowiednich roślin, zwłaszcza że są one dość rzadkie.
Śnieg radośnie skrzypiał pod podeszwami ich butów, zaś z ust wydobywała się biała para, powstała pod wpływem zimna. Gdy weszli do lasu, od razu usłyszeli przerażające dźwięki, wydawane głównie przez sowy. Inne ptactwo z uciechą wtórowało w prowadzeniu nocnego koncertu, czyniąc tajemnicze miejsce jeszcze bardziej koszmarnym.
- Zrobiłam listę roślin, które powinniśmy znaleźć. Jeśli w tym śniegu odszukamy połowę z nich, będziemy mogli uznać to za sukces - powiedziała Hermiona, podając towarzyszowi rolkę pergaminu.
- Lumos. - Skierował różdżkę na papier, przesuwając powoli ręką od prawej do lewej strony.
- Oczywiście pozostają jeszcze te, których mamy za mało. Ich nie wypisałam, nie ma takiej potrzeby.
- Niebieski bez, orkowy korzeń górski, roślina lecznicza, goblinie jagody, smocze zboże, ognista pokrzywa... - czytał powoli, coraz szerzej otwierając oczy. - O większości tych roślin nigdy nawet nie słyszałem. Skąd mam wiedzieć, jak wyglądają?
- Jak dobrze, że mnie masz - westchnęła teatralnie, wyciągając z kieszeni kurtki niewielką książkę. - Rośliny magiczne dla zaawansowanych - przeczytała, wręczając Malfoyowi podręcznik.
- Ognista pokrzywa: rzadko spotykana roślina, kryjąca się w wysokich trawach, najczęściej rosnąca pod pniem dębu. Uwaga - w eliksirze tajności działa tylko i wyłącznie zerwana podczas pełni. Światło księżycowe musi padać dokładnie wprost na roślinę w momencie jej zerwania. - przeczytał na głos. -  No, wspaniale. Z tego co widzę, do pełni pozostało jeszcze kilka dni - rzekł, podnosząc głowę ku górze.
- W takim razie mamy wyjątkowe szczęście... - burknęła z ironią Hermiona, przewracając oczyma. - A co dalej?
- Niebieski bez: niebezpieczna roślina, rosnąca na wysuszonej trawie. Najczęściej spotykana w lasach górskich. Zdarzają się jednak wyjątki. Pojedyncze okazy znajdują się w zwykłych lasach liściastych i  iglastych. W ciemności roślina mieni się i przybiera barwę błękitu.
- No... Jeśli będziemy mieć szczęście, być może trafimy na dwie rośliny - stwierdziła dość niechętnie, patrząc wymownie w niebo. - To co, bierzemy się do roboty. Myślisz, że warto się rozdzielać?
- Nie sądzę. W tym lesie czyha wiele niebezpieczeństw; zwłaszcza gdy szkoła jest zupełnie opustoszała.
- W takim razie obawiam się, że spędzimy tu całą noc. Nie ukrywam, nie jest to najprzyjemniejszy spacer, jaki miałam okazję przeżyć...
- Chodźmy - przerwał Malfoy, odwracając głowę w bok. Hermiona natomiast nie odezwała się ani słowem. Podążała pewnym krokiem u boku Dracona, początkowo nie zbaczając z głównej ścieżki. Las wydawał się być jaśniejszy niż zwykle za sprawą wspaniałych, grubych warstw śniegu, które układały się powoli do snu na miękkich trawach. Niezmącona cisza przerywana była od czasu do czasu ptasimi rozmowami czy też dźwiękiem gałązek pękających pod wpływem ruchu zwierząt. Bała się - to oczywiste; jednak nie miała zamiaru się poddawać już na samym początku. Przyszła tu, żeby znaleźć przynajmniej kilka roślin.
- Idąc ścieżką, niczego nie znajdziemy, Draco - wyszeptała, zdumiona drżeniem własnego głosu.
- Trzymajmy się lewej strony lasu. W razie ewentualnego zgubienia ścieżki, będziemy wiedzieli, jak wrócić do zamku - odpowiedział, skręcając w bok.
Przez godzinę błądzili po lesie bez celu. Nie mieli szans rozpoznać, w którym miejscu rosła przesuszona trawa, bowiem śnieg skutecznie im to uniemożliwiał. Na dworze robiło się coraz zimniej, a na delikatnej twarzy Hermiony pojawiły się czerwone rumieńce. Całe jej ciało pokryte było gęsią skórką, a skóra znajdująca się pod włosami nieprzyjemnie mrowiła. Co chwila ocierała rękę o rękę, jednak w takiej temperaturze na nic się to nie zdało - nie odczuła nawet najmniejszej różnicy. Draco natomiast dziarsko przechadzał się po lesie, walcząc z plątaninami gałązek, które miały czelność zagradzać im drogę. Na jego blond włosach coraz to bardziej widoczne były maleńkie gwiazdki, które nieustannie sypały się z nieba.
- Draco - szepnęła, ciągnąc go za rękaw płaszcza. - Spójrz w prawo. - Wskazała palcem miejsce, o które jej chodziło. - Widzisz? Coś błyszczy. Być może szczęście nie opuściło nas całkowicie. - Malfoy bez słowa spojrzał w kierunku światła, po czym szybkim krokiem udał się w nieznaną część lasu.
Gdy podeszli bliżej rośliny, ta mieniła się coraz mocniej, przybierając barwę błękitu. Hermiona uśmiechnęła się promiennie, mając pewność, że znaleźli to, czego szukali. Zerknęła na Draco, a on odwzajemnił spojrzenie. Kucnęli obok rośliny, próbując delikatnie przerwać jej korzeń. Niebieski bez miał około dziesięć centymetrów wysokości i trzydzieści centymetrów obwodu. Żeby tego było mało, cały był pokryty śniegiem, a jego korzeń powoli przymarzał do ziemi.
Po długich męczarniach, w momencie, gdy ich dłonie zaczęły powoli odmarzać, roślina wyszła z ziemi i straciła blask. Teraz mogli zobaczyć, że był to fioletowy kwiat, otoczony zielonymi liśćmi w kształcie serc. Ze zdumieniem spostrzegli, że mroźna pora roku nie zadziałała negatywnie na roślinę - wyglądała tak, jak gdyby zerwali ją w środku lata.
- Wracamy? Myślę, że bez sensu szukać czegokolwiek w taką pogodę - rzekła Hermiona, patrząc do góry i mrużąc oczy przed opadającym śniegiem.
- Spędziliśmy tu około trzech godzin. W takich warunkach nie ma szans na znalezienie innych roślin. I tak cudem udało nam się dostrzec niebieski bez - odpowiedział Draco, chwytając roślinę i podnosząc się ociężale do góry.
- Przyjdziemy tu za dzień lub dwa, kiedy będziemy lepiej wyposażeni. Prędzej odmrożę sobie całe ciało, niż znajdę jeszcze jakiś składnik - dodała Hermiona, otrzepując delikatne dłonie ze śniegu.
- Mimo wszystko nie zostaliśmy porozrywani przez jakieś nienażarte bydlę. Widocznie szczęście w jakimś stopniu nam dopisało - zaśmiał się Malfoy, kierując się powolnym krokiem w stronę zamku.
- Och, nie mów hop, dopóki nie przeskoczysz! Przed nami jeszcze kawał drogi - zawtórowała mu Hermiona.
Wracali, pogrążeni w absolutnej ciemności, nie licząc światła, jakie rzucał śnieg. Ich oczy przyzwyczaiły się już do nocy, a oni czuli się bezpieczniej, nie zwracając na siebie uwagi zwierząt zapaloną różdżką. Dygocząc z zimna i śmiejąc się z błahostek, podążali całkowicie zasypaną ścieżką w stronę zamku, mając nadzieję na odrobinę ciepła, kiedy już znajdą się w szkole. Żadne z nich nie spodziewało się tak gwałtownej zmiany pogody.
Mimo wszystko była szczęśliwa, że ponownie mogła spędzić czas z Draconem. On również nie wydawał się być w żaden sposób zniechęcony. Z uciechą stwierdziła w myślach, że zbliżali się do siebie coraz bardziej. Oboje zdawali się zapominać powoli o pocałunku, który został bezmyślnie złożony w przypływie skrajnych emocji. To zdecydowanie nie był ich czas. Nie żałowała - była tego w stu procentach pewna. Po prostu wiedziała, że ich znajomość będzie rozwijać się coraz to bardziej, stopniowo. Chcąc, nie chcąc - w przypadku Hermiony niezaprzeczalnie prawdziwa była opcja pierwsza - byli skazani na swoje towarzystwo dzień w dzień. Jeśli mają się do siebie zbliżyć, jeśli mają być ze sobą szczęśliwi, sprawy muszą toczyć się naturalnym rytmem. Przyspieszanie czegoś na siłę jeszcze nigdy nikomu nie pomogło.

____________________

Nazwy roślin w większości zaczerpnęłam z gry Gothic.
Tym razem postanowiłam napisać notkę jednowątkową i bardziej skupić się na głównym wątku tego bloga - Dramione. Sądząc po często powtarzających się komentarzach, myślę, że w większości jesteście zadowoleni z tego wyboru. :D W prawdzie kolejne notki odrobinę zamieszają i nic nie będzie się już wydawać tak kolorowe, jakie wydaje się teraz, ale wszystko w swoim czasie. :)
Oczywiście chciałam Wam bardzo, bardzo, bardzo podziękować za tak dużą liczbę odsłon hermiones-diary. Zakładając tego bloga, na pewno nie spodziewałabym się sześćdziesięciu tysięcy odsłon w ciągu trzech-czterech miesięcy. I prawdę mówiąc po dziś dzień zastanawiam się, co w tym blogu jest nadzwyczajnego, że stał się tak popularny w tak krótkim czasie. :) W każdym razie niezmiernie mnie to cieszy i niezaprzeczalnie motywuje do kontynuowania tej historii. :)
DZIĘKUJĘ!

+O nowych notkach informuję również TUTAJ, także zapraszam serdecznie do "lajkowania" strony :)