25.

Have you ever seen me in this place before?
I guess I lost myself. It's not an illusion.
The more I get to know the less I can control
Don't know whitch way to go.
I'm so confused.
                                                                           Tune - Confused

____________________

Hermiona siedziała w wielkim, czerwonym fotelu naprzeciw kominka. Pokój Wspólny Gryffindoru od zawsze był dla niej miejscem, w którym mogła się wyciszyć i uspokoić myśli. Odkąd wróciła z Zakazanego Lasu, nawet na chwilę nie zmrużyła oka. Otoczona rolkami pergaminu usiłowała napisać list do Harry'ego i Rona. Nie było to jednak łatwe - musiała przekazać, że aktualnie nie przebywa w domu, jednocześnie nie wspominając, gdzie się znajduje. Zerknęła na pergamin wypełniony pokreślonymi zwrotami grzecznościowymi. Pisząc wiadomość zdała sobie sprawę z tego, jak bardzo oddaliła się od ludzi, których zaledwie pół roku temu nazywała najlepszymi przyjaciółmi. Podświadomie wiedziała, że musi dokonać wyboru. Nie było mowy o pogodzeniu znajomości z Harrym i Ronem z uczuciem do Dracona, które z dnia na dzień stawało się coraz silniejsze. Najtrudniejszy wybór w twoim życiu.

"Kochani przyjaciele," - wynotowała czarnym atramentem, po czym od razu przekreśliła zwrot. Nie mogłaby być aż tak obłudna. W jej głowie wciąż pojawiały się rozmaite sceny, w których miejsce zajmowali głównie Harry i Ronald.

Dlaczego wszystko potoczyło się tak, a nie inaczej?

Dlaczego była skłonna zniszczyć wieloletnią przyjaźń, i co gorsza - wcale jej to nie przerażało? Obecność Draco wynagradzała jej wszystkie krzywdy, jakich kiedykolwiek doznała.

Dlaczego pokochała swojego odwiecznego wroga?

Odłożyła pióro i gwałtownym ruchem dłoni odgarnęła na bok włosy, które niesfornie zakrywały jej twarz. Nic nie poszło zgodnie z planem. Wszystko miało wyglądać inaczej.

Westchnęła ciężko, opadając w głąb fotela.

- Skrzyn-ka! - krzyknął karzeł. Jego wariackie ruchy przyprawiały Hermionę o dreszcze, a strój, który świadczył o jego dziwności, absolutnie ją przerażał.

Dziewczyna siedziała na podłodze w łazience Jęczącej Marty, wpatrując się w niewielką postać stojącą dokładnie naprzeciw niej. Mężczyzna był na tyle niski, że bez problemu mieścił się pod umywalkami, które na drugim roku okazały się być sekretnym wejściem do Komnaty Tajemnic.

Hermiona wpatrywała się w niego pytającym wzrokiem, nie mogąc wydobyć z siebie głosu.

- Pu-deł-ko! - Karzeł wyszczerzył złote zęby w szaleńczym uśmiechu. Jego ruchy przywoływały na myśl Petera Pettigrew, który przez dwanaście lat ukrywał się w ciele szczura.

- Na-pi-je-my się her-ba-ty? - Na te słowa karzeł pstryknął palcami, a w powietrzu pojawiły się dwie filiżanki, z których wydobywała się para. Hermiona otworzyła usta ze zdziwienia. Kto to jest? I czego od niej chce? - Nie? - zapytał, szczerząc zęby w ironicznym uśmiechu. - Rozumiem. - Wskazał palcem na ścianę, a po chwili filiżanki roztrzaskały się o mury, pozostawiając na podłodze niewielką kałużę.

- Kim jesteś? - zapytała Gryfonka wzdrygając się na dźwięk swojego głosu.

- Czarny kwadrat jest częścią układanki - odrzekł, a jego twarz momentalnie stała się groźna i całkowicie poważna. Zaczął mówić zupełnie płynnie, choć jego przeraźliwy, wysoki głos wciąż pozostawał taki sam. Hermiona wstała, powolnym krokiem kierując się w stronę karła. - Czarny kwadrat otwiera się sam - dodał, patrząc pustym wzrokiem w stronę dziewczyny. Jego źrenice zmniejszały się coraz bardziej, a tęczówki powoli rozpływały się, pozostawiając w oczodołach nagie gałki. - Czarny kwadrat pęka, kiedy chce, czarny kwadrat bez otwarcia, czarny kwadrat jest własnością starca, czarny kwa... aa... a... - Karzeł zatrzymał się w bezruchu, trzymając wygięte ręce na wysokości klatki piersiowej. Hermiona podeszła bliżej, obserwując dokładnie postać dziwnego mężczyzny. Czyste gałki oczne wywracały się dookoła, przywołując na myśl złowrogą lalkę, w której wyczerpały się baterie. Dziewczyna dotknęła dłoni mężczyzny, a jego ręka bezwładnie opadła, wisząc w powietrzu niczym dziecięca zabawka przymocowana nad łóżeczkiem. Gwałtownie cofnęła dłoń, a jej serce zaczęło bić jak opętane. Patrzyła na wpół rozchylone wargi karła, które  wykrzywiały się w paskudnym uśmiechu, ukazując okropne, złote zęby. Zerknęła na jego rękę, która wciąż delikatnie poruszała się w przód i w tył.

Na środkowym palcu lewej dłoni połyskiwał srebrny sygnet z godłem rodziny Malfoyów.

Hermiona zerwała się z krzykiem, łapczywie łapiąc w płuca powietrze. Nie potrafiła zebrać myśli, a cały sen powoli rozpływał się w pamięci. Chwyciła kawałek pergaminu i zapisała nań wszystko, co zdołała zapamiętać:

łazienka Jęczącej Marty

karzeł

złote zęby

sygnet rodu Malfoyów

czarny kwadrat

Sygnet! Sygnet musi być kluczem!

Dla Hermiony czas nie grał roli. Nic w tej chwili nie miało żadnego znaczenia. Złapała jedynie skrawek pergaminu i wybiegła z Pokoju Wspólnego, pozostawiając na stoliku wszystko, co dotychczas zajmowało jej cenny czas.

***

- Alohomora - szepnęła, otwierając mosiężne drzwi łazienki prefektów.

Gdy weszła do środka, momentalnie uderzył ją powiew chłodnego powietrza. No tak - w końcu dawno nikt nie korzystał z tego pomieszczenia.

Hermiona szybkim krokiem podeszła do wanny i odkręciła kran. Cała łazienka wypełniła się delikatnym zapachem waniliowego płynu, który subtelnie poruszał wszystkie zmysły dziewczyny. Drżącymi rękoma zdjęła z siebie ubrania, przykrywające gęsią skórkę, która powoli pojawiała się na jej ciele.

Podeszła do lustra. Jej twarz, mimo sińców pod oczami i szarawej barwy wciąż była gładka. Włosy odrobinę zmizerniały i straciły blask, którym niegdyś zdecydowanie się odznaczały. Jedyne, co pozostawało niezmienne, to brązowe oczy wypełnione po brzegi szczęściem. Uniosła nieznacznie kąciki ust, rozpromieniając tym samym całą twarz.

Weszła do wanny i zanurzywszy się w gorącej wodzie, okryła się miękką, białą pianą. Na chwilę mogła zapomnieć, po co właściwie się tu znalazła.

***

Biegła ciemnymi, zimnymi korytarzami, ubrana w zielony gruby sweter i czarne spodnie. Chciała jak najszybciej znaleźć się przy Malfoyu, opowiedzieć mu swój sen, który być może będzie miał jakieś znaczenie dla całości sprawy.

"Hasła pozostają niezmienione" - powtórzyła w myślach część listu od Dumbledore'a i stanęła przed mosiężną ścianą lochów.

- Błyskotliwy diament - wyszeptała, a wielkie drewniane drzwi wyrosły dokładnie przed jej twarzą. Pchnęła je przed siebie, wkraczając do Pokoju Wspólnego Slytherinu.

Obiegła wzrokiem całe pomieszczenie, ale nie zauważyła, żeby cokolwiek się zmieniło. Wciąż było zimno, ponuro, jednak cały wystrój miał w sobie jakąś dziwną magię. Czarną magię. Za oknami ujrzeć można było zamarzające jezioro, przez które delikatnie przebijały się promienie zimowego słońca.

Odwróciła się na pięcie i pognała po schodach w poszukiwaniu dormitorium chłopców. Nie miała pojęcia, jak się tam dostać i czy w ogóle będzie mogła tam wejść. Podświadomie liczyła, że nie będzie miała z tym problemów - w końcu w Hogwarcie to sypialnie dziewcząt są strzeżone zaklęciem.

Szła powoli ogromnymi, marmurowymi schodami, rozglądając się na boki. Na górze znajdowały się dwie pary drzwi. Któreś z nich musiały być wejściem do dormitorium Draco.

Poczuła w sobie narastające podniecenie. Mimo że była w Pokoju Wspólnym Slytherinu już wcześniej, to nigdy nie miała okazji zwiedzić sypialni. Pchnęła drzwi znajdujące się po prawej stronie i jak się okazało - wybór był trafny.

- Draco! - krzyknęła, wchodząc pewnym krokiem do sypialni. - Och... to może ja... przyjdę później, co? - zapytała speszona, widząc przed sobą Dracona zapinającego koszulę.

- Lepiej mi powiedz, co się stało. I jak się tu dostałaś. I dlaczego tak nagle zechciałaś mi coś powiedzieć - odpowiedział, uśmiechając się delikatnie, widząc czerwoną twarz Hermiony.

- Pozwolisz, że usiądę - zaczęła, zatapiając się w zielonym fotelu ustawionym w rogu pokoju. Draco delikatnie skinął głową, mając świadomość tego, że jego zdanie i tak się nie liczy. - Miałam dziwny sen. Bardzo dziwny. Śnił mi się...

- Karzeł.

Hermiona otworzyła szeroko oczy, nie mając pojęcia, o co chodzi. Nie wiedziała, o co mogłaby zapytać. O co tu właściwie chodzi? Wyraz jej twarzy niezmiennie pozostawał pytający.

- Draco, on miał twój...

- Sygnet.

- Skąd ty to wszystko wiesz?! - krzyknęła zdezorientowana, zaś chłopak usiadł na łóżku, z niedowierzaniem wpatrując się w Gryfonkę.

- Odwiedził mnie dziś w nocy. Byłem pewien, że to sen, ale gdy się obudziłem, spostrzegłem, że na moim palcu nie ma sygnetu, z którym nie rozstawałem się od lat. Nie sądziłem, że karzeł zawita także u ciebie.

- Co... Jak to? To niemożliwe, Draco! Jakim cudem ja śnię o mężczyźnie, którego ty widzisz? To po prostu nieprawdopodobne.

- Zastanów się lepiej, jak on się tu znalazł i czego od nas chce.

- Czarny kwadrat...

- Jest częścią układanki. To już wiemy.

- Ty nie mówisz poważnie, prawda? - Hermiona próbowała wmówić sobie, że te wszystkie rzeczy, które się wydarzyły, po prostu nie miały prawa bytu.

- A niby skąd wiedziałbym o czarnym kwadracie? Wstawaj, idziemy po kilka kubków bardzo mocnej kawy. Nie wyglądamy na zbytnio wyspanych. - Uśmiechnął się promiennie, na co Hermiona odpowiedziała tym samym i poczuła, że jej nogi stają się coraz bardziej miękkie. Kolejna rzecz, która pozostawała w niej niezmienna - jej reakcje na osobę Dracona nie zmieniły się od miesięcy.

____________________

Mam świadomość tego, że troszkę mieszam, naprawdę. :) Musicie mi to wybaczyć, bo ja mam bardzo pozytywny stosunek do motywu karła, który niedawno wprowadziłam. :) Być może Wam też się spodoba.

Uważam, że cała sytuacja robi się coraz bardziej jasna, więc naprawdę mam oczy jak pięć złotych czytając komentarze pokroju "nic nie rozumiem, mam nadzieję, że wszystko się wyjaśni". :)

Jeśli cokolwiek z poprzednich notek pozostaje niewyjaśnione, bardzo proszę mnie o tym poinformować tutaj: {klik}

Byłoby mi bardzo miło, jeśli wyrazilibyście swoją opinię dotyczącą notki w komentarzach. :)

Za wspaniały szablon dziękuję Ombre, którą znajdziecie tutaj: {klik}. Jej prace zaś możecie podziwiać tutaj: {klik}