3.

Przez cały czas trwania uczty nie tknęła ani kawałka jedzenia. Nie była w stanie jeść. Z przemówienia profesora Dumbledore'a pamiętała tylko tyle, że jutro po lekcjach odbędzie się spotkanie prefektów. Ona jest prefektem. Tak samo jak Draco. Z jednej strony nie mogła się doczekać, z drugiej zaś obawiała się spędzania czasu wyłącznie z Malfoy'em i dwójką innych prefektów, których nawet nie znała.

Kiedy nareszcie nastąpił koniec długiej zapowiedzi początku, Hermiona zwołała pierwszorocznych z Gryffindoru i prowadziła ich do pokoju wspólnego. Patrzyła, jak jej marzenie znika w wejściu do lochów. Kilkakrotnie pomyliła schody, piętra. Nie zwracała na to jednak uwagi, bo niby co ją obchodzi zdanie pierwszorocznych? Interesowała ją opinia tylko jednego człowieka i bynajmniej nie było go tu.

- Podaj hasło? - Z letargu wybudził ją głos Grubej Damy, której portret mieścił się na drzwiach pokoju wspólnego Gryfonów.

"Zaraz... hasło!", Hermiona nie mogła sobie przypomnieć, przez całe rozpoczęcie była w innym świecie, nie miała zielonego pojęcia jak brzmiało hasło. Jak mogła o tym zapomnieć? Była na siebie wściekła. "Halo, Hermiona, zaczął się rok szkolny, musisz się wreszcie skupić!"

- Nie chcę cię popędzać, młoda damo, ale jest już późno, portrety też sypiają! - skarciła ją Gruba Dama. Hermiona poczuła się zażenowana własnym brakiem odpowiedzialności, automatycznie poczerwieniała.

- Chrapak krętorogi! - wykrzyczał Neville, a Hermiona odetchnęła z ulgą. - Jako pierwszy podałem hasło! - Dumny z siebie wszedł do pokoju wspólnego.

Hermiona słyszała za sobą szepty pierwszoroczniaków, którzy zapewne naśmiewali się z niej. Co za prefekt im się trafił?

Weszła do pokoju zaraz za Nevillem, który już rozsiadł się w fotelu przy kominku.

- Ok... więc sypialnie dziewcząt znajdują się w tamtym miejscu. - Wskazała na schody, które o dziwo faktycznie wiodły do damskiej części pokoju. - Sypialnie chłopców zaś w tamtym - Machnęła ręką w przeciwnym kierunku. - Chłopcom radzę uważać, na sypialnie dziewcząt rzucone jest zaklęcie, dzięki któremu żaden osobnik płci męskiej nie ma prawa do nich wejść. Tyle z mojej strony, dobranoc!

Usiadła w fotelu obok Neville'a w oczekiwaniu na Harry'ego i Rona. Zjawili się później niż wszyscy. Tym razem nie miała zielonego pojęcia, co kombinowali, ale nie chciała wpadać w paranoję. Przecież świat nie kręci się wokół niej.

- Hej Hermiona, Neville! Dobrze cię znowu widzieć. Późno się zrobiło, a z samego rana czeka nas jakże wspaniały widok wielkiego nochala Snape'a.

- Pierwsze mamy eliksiry? Przecież...

- Hermiona, obudź się wreszcie! Eliksirów w tym roku naucza profesor Slughorn, Snape nareszcie zdobył posadę nauczyciela obrony przed czarną magią.

- Co?... Oh, tak, masz rację! Ależ jestem głupia! - W rzeczywistości nie miała pojęcia o czym mówi Ron i kim był profesor Slughorn. - Wiecie co, ja już pójdę, jestem wyczerpana.

- Przecież spałaś przez całą drogę! - krzyknął Harry. Nie ze złości. Ze strachu.

- Pogadamy jutro, dobranoc, chłopcy! - Uśmiechnęła się, pomachała im i zniknęła na szczycie schodów do sypialni dziewcząt.

- Ona jest jakaś dziwna ostatnio - burknął Ron.

- Dziwna to mało powiedziane, mogę się założyć, że coś się z nią dzieje. Nie jestem pewien, czy coś niedobrego, w każdym razie coś dziwnego. Hermiona jest po prostu... inna. Inna niż zwykle. Dajmy jej trochę czasu, sama powie, o co chodzi - odpowiedział Harry.

- Masz rację. Przecież to Hermiona, nie wytrzyma długo samodzielnej walki z myślami. Może to i dobrze. Chodźmy spać, też jestem bardzo zmęczony. Neville, idziesz? - Ron podniósł się ociężale z fotela i szedł już powoli w kierunku dormitorium. Harry i Neville poszli za nim.

Hermiona przywitała się z Ginny, wcześniej nie miała okazji z nią porozmawiać. Dziewczyny bardzo się lubiły, a z roku na rok coraz bardziej sobie ufały. Ale Hermiona jeszcze nie czuła się na siłach, żeby powiedzieć jej o tym, co aktualnie dzieje się w jej życiu. W jej życiu, w jej głowie, w jej podświadomości. Na razie chciała zostać z tym wszystkim sama. Zdawała sobie sprawę z tego, że długo tak nie pociągnie, ale działała na zwłokę. Będzie to dusić w sobie tak długo, dopóki będzie mogła.

Tej nocy spała spokojnie.

***

Obudziła się o wiele wcześniej, niż powinna. Miała świadomość tego, że dziś niemal wszystkie lekcje Gryffindor spędza ze Slytherinem. Musiała się przygotować. Psychicznie i wizualnie. Przebrała się w szatę swojego domu, tak jak zawsze. Włosy natomiast układała pięć minut, w porywach do godziny. Obejrzała w lustrze każdy skrawek swojej twarzy, która była gładka jak u porcelanowej lalki. Była piękna.

Na obronie przed czarną magią była wyjątkowo skupiona, wykonywała polecenia profesora Snape'a. Była z siebie dumna. Tak kolorowo nie było natomiast na eliksirach u profesora Slughorna. Draco siedział przed nią, zatem nie mogła zobaczyć świata poza jego blond czupryną. Tak bardzo jej się podobał. Myśl o dzisiejszym spotkaniu prefektów nagle wypełniła ją ciepłem, optymizmem, entuzjazmem. Wiedziała, że to może być jej chwila. Nareszcie zdała sobie sprawę z tego, że jest posiadaczką bardzo niecodziennej urody. Naprawdę dotarło do niej to, że jest piękna. To zdecydowanie dodawało jej pewności siebie. Jest kobietą.

Po skończeniu wszystkich zajęć, cała rozpromieniona weszła do pokoju wspólnego. Nawet nie zapomniała hasła.

- Cześć Harry, cześć Ron! - przywitała ich po raz trzeci, po czym wcisnęła się pomiędzy nich na kanapie. - Całkiem miły ten Slughorn, nie uważacie?

- Tak, mimo że to opiekun Slytherinu wydaje się być naprawdę w porządku - odpowiedział Harry. - A to dziwne, bo Slytherin nie miewał miłych opiekunów.

Wszyscy śmiali się tak, jak za dawnych czasów. Opowiadali sobie historie z wakacji. Harry pierwszy raz miał najwięcej do powiedzenia, bowiem były to pierwsze wakacje spędzone u Syriusza Blacka - jego ojca chrzestnego.
- Kurcze, chłopaki, zapomniałam, że za 5 minut mam spotkanie prefektów, zobaczymy się później! - krzyknęła i już biegła w stronę wyjścia. Tak naprawdę nie zapomniała o spotkaniu. Nie mogłaby zapomnieć.

***

Weszła do gabinetu profesor McGonagall, która wraz z profesorem Dumbledorem i dwójką prefektów już czekała. Przywitała się grzecznie i usiadła w ławce. Teraz czekali tylko na Dracona.

Zjawił się za krótką chwilę i zajął miejsce w rzędzie obok. Siedzieli niemal obok siebie. Ławka w ławkę.

- Tak. Przede wszystkim chciałam Wam pogratulować. Dobrze wiecie, jak ciężko zostać prefektem. Spotkał Was ogromny zaszczyt, ale i duża gama obowiązków. Panie Malfoy, czy mógłby pan patrzeć na mnie? Zdaję sobie sprawę, że panna Granger jest ode mnie o wiele ładniejsza, ale przecież macie dużo czasu po lekcjach.

Hermiona skamieniała. Dokładnie w tej chwili spotkanie dla niej dobiegło końca. Znów zatopiła się w swoich myślach, które teraz były niewyobrażalnie optymistyczne. Czas mijał bardzo szybko.

- To już wszystko. Jeszcze raz gratuluję z całego serca, możecie wracać do swoich dormitoriów - zakończył profesor Dumbledore.

Kiedy wychodzili z gabinetu spojrzała w stronę Dracona. Uśmiechał się do niej. Ale nie tak, jak do wszystkich. Nie był to uśmiech ironiczny, przepełniony pychą, wyższością. Po prostu szczerze, życzliwie się uśmiechał. Nieświadomie odwzajemniła uśmiech, a jej mózg wyprodukował miliony endorfin. Nareszcie poczuła się szczęśliwa.