10.

Obudziła się w nastroju, którego sama nie była w stanie określić. Za oknem właśnie wstał nowy dzień. Usiadła na łóżku i wbiła wzrok w sufit. Miała pustkę w głowie. Dlaczego ją to w ogóle obchodziło? Kim on dla niej był? Tak naprawdę nikim. Usiłowała wmówić sobie, że w tej sytuacji martwiłaby się o każdego. Podświadomie wiedziała jednak, że próbuje oszukać samą siebie. Jedyne, co może zrobić, to po prostu udawać, że nic się nie stało. Musi porozmawiać z Draconem i wyjaśnić mu, że ten list nie zmienił w żaden sposób jej nastawienia względem niego. Po prostu musi zachowywać się normalnie. Gdyby Harry i Ron się dowiedzieli...

Wstała z łóżka i mechanicznie zaczęła wykonywać czynności typowe dla każdego poranka, a kiedy już kierowała się w stronę łazienki prefektów, uzmysłowiła sobie dość istotny fakt: nie była już prefektem. Ale przecież ten ostatni raz mogła się zrelaksować w łazience na piątym piętrze. Nikt nie zwróci na to uwagi. Niepewnym krokiem ruszyła w kierunku wyznaczonego celu.

"Alohomora" - mruknęła cicho, bowiem nie znała aktualnego hasła prefektów.

Odkręciła kurki i postanowiła poczekać, aż cała wanna napełni się wodą. Podeszła do lustra. Była coraz bardziej blada, a jej cera zdecydowanie się pogorszyła. Włosy straciły dawny blask. Wygasała.

Podeszła do wanny i powolnym ruchem zdjęła z siebie ubrania. Obserwowała stan swojej skóry, która również nie była już tak rozświetlona, jak dawniej. Bynajmniej nie przez zaniedbanie. Zdała sobie sprawę z tego, jak duże zmiany zaszły w jej życiu. Zgrabnym ruchem weszła do wanny wypełnionej po brzegi pianą. Oparła głowę o jej brzeg. Tym razem jej myśli skierowane były na nią samą. Co się z nią stało? Nie była już tą Hermioną, którą była zaledwie rok temu. W prawdzie wciąż zdobywała wysokie stopnie z każdego przedmiotu i nie zmieniły się jej priorytety, ale... właściwie sama nie potrafiła określić, co się zmieniło.

- Kogo tu znów przywiało o tak wczesnej porze? - Hermiona gwałtownie podniosła głowę i odruchowo zgarnęła w swoją stronę pianę.

- Marta! - krzyknęła oburzona dziewczyna.

- Oh, to ty... wybacz, po prostu jestem zdziwiona, że w przeciągu godziny były tu już dwie osoby - zachichotała Marta charakterystycznym dla niej śmiechem.

- Ktoś tu był przede mną? Kto? - zdziwiła się Hermiona.

- Hm... nie pamiętam jego nazwiska - Marta usiadła na oparciu po drugiej stronie wanny, zawieszając się na moment.

- "Jego"? Marto, zdradź mi chociaż, jak wyglądał.

Marta znów zachichotała.

- Przystojny... blondyn... dość niemiły, tak sądzę. Dereck? Nie jestem pewna... Mówił coś bardzo chaotycznie...

- Co mówił? Marto, to bardzo ważne! - naciskała Hermiona, ponownie zasłaniając się pianą.

Duch dziewczyny uniósł się w powietrze.

- Przykro mi. Zanim dotarł do sedna sprawy stwierdził, że nie powinno mnie to obchodzić... No tak. W końcu jestem tylko głupią Jęczącą Martą! - zaniosła się wręcz histerycznym szlochem.

- Nie, nie! Marto... Nie jesteś głupia...

Hermiona wolałaby, żeby Marta już sobie poszła. A w zasadzie odleciała. Ta jednak krążyła nad łazienką z opuszczoną głową. Ręce trzymała z tyłu, a jedną dłoń wcisnęła w drugą.

- Eee... Czy mogłabyś...? - zapytała niepewnie dziewczyna, wskazując palcem w stronę wyjścia. Marta spojrzała na nią wzrokiem Bazyliszka, po czym bez słowa opuściła łazienkę.

Hermiona zerwała się na równe nogi. Wyszła z wanny i niedokładnie wytarła swoje ciało. Szybkim ruchem zarzuciła na siebie ubrania, po czym wybiegła z łazienki.

"Dlaczego Draco również korzystał z łazienki prefektów?" - pomyślała i udała się prosto w kierunku Wielkiej Sali.

***

Rozejrzała się po pomieszczeniu, szukając Harry'ego i Rona. Siedzieli tam, gdzie zwykle.

- Cześć!

- O, proszę, panna Granger zaszczyciła nas swoją obecnością! Może mam się jeszcze ukłonić?

- Ron...

- Ile czasu jeszcze spędzisz z tym kretynem, Malfoyem? Może do końca roku masz zamiar nas ignorować? Nawet nie chcę wiedzieć, po co się z nim spotykasz.

- Dziękuję, Harry, za pelerynę. Raczej mi się już nie przyda - powiedziała urażona Hermiona, rzucając peleryną w stronę Harry'ego. Odwróciła się na pięcie i usiadła obok Ginny.

- Można?

- Jasne, śmiało.

- Ginny, chciałabym z tobą porozmawiać.

- Coś się stało? - zapytała zaskoczona, odkładając widelec.

- Sama nie wiem, czy powinnam ci o tym mówić - odparła zakłopotana Hermiona.

- Rób, co uważasz za słuszne.

- Chyba muszę się w końcu komuś wygadać. Nawet nie wiem, od czego zacząć... - urwała, zatapiając się w myślach. Ginny przyglądała się jej z zaciekawieniem.

- Nie wiem, kiedy to się zaczęło. Nieważne. Jakiś czas temu spodobał mi się chłopak.

- Coś ty! To świetnie! - krzyknęła rozentuzjazmowana dziewczyna.

- Nie, nie, Ginny. To nie jest takie proste i przyjemne, jak mogłoby się wydawać. On nie jest odpowiednią osobą. W zasadzie każdy byłby lepszy od niego. Walczyłam z tym, ale nie mogłam powstrzymać narastającego uczucia. Nigdy bym nie przypuszczała, że do tego dojdzie. Domyślasz się już, z kim byłam w dzień śmierci Vincenta Crabbe'a? I z kim spędziłam całe wczorajsze popołudnie? To dlatego ostatnimi czasy chodzę zagubiona. Pierwszy raz coś do kogoś poczułam. A fakt, że poznałam się na nim przez wszystkie poprzednie lata wcale mi nie pomaga - nagle go zobaczyła. Bardzo chciała do niego podejść i powiedzieć mu wszystko to, co zaplanowała rano. Ale przecież nie mogła tego zrobić przy wszystkich uczniach Hogwartu. Mimowolnie posłała uśmiech w jego stronę, co niestety zobaczył nie sam Draco, a Goyle. Niewiele mogła usłyszeć, ale była pewna, że powiedział słowo "szlama". Wtedy Malfoy odwrócił się w jej kierunku i wybuchnął gwałtownym śmiechem. Hermiona opuściła głowę i oblała się rumieńcem. Oh, Boże, żeby nikt tego nie widział, żeby nikt...

- To on, tak? To o niego chodzi, Hermiono? Podoba ci się Malfoy? - zapytała zszokowana Ginny. Dziewczyna tylko skinęła głową. Co to miało być? Dlaczego się z niej śmiał? Myślała, że staje się dla niego kimś... ważnym. Jaka ona była głupia! Co ona sobie w ogóle wyobrażała! Przecież to Draco Malfoy, to było oczywiste! A ona ślepo mu zaufała. Łza popłynęła jej po policzku. Podniosła głowę do góry i spojrzała na Ginny.

- Chodźmy stąd - oznajmiła stanowczo rudowłosa, po czym wzięła Hermionę pod rękę i wyprowadziła ją z sali. Wzrokiem odprowadzili je niemal wszyscy uczniowie Hogwartu. Draco odwrócił się jako jeden z ostatnich. Jego twarzy już nie zdobił uśmiech, a wręcz przeciwnie - w jego oczach można było zobaczyć smutek.

***

- Ginny, tak mi wstyd! Byłam taka głupia! - wyszlochała Hermiona.

Siedziały przy kominku w pokoju wspólnym Gryffindoru.

- Nie płacz, Hermiono. Wszystko jakoś się ułoży.

- Dawał mi nadzieję... Po co? Dlaczego się mną bawił?!

- Bo to Malfoy.

- Jestem taka głupia!

Teraz szlochała w ramię przyjaciółki.

- Spokojnie... - powiedziała, głaszcząc Hermionę po głowie.

- Łatwo powiedzieć.

- Zawsze łatwiej mówić, niż wykonać. Tak mi przykro...

- Co ja mam teraz zrobić?

- Wypłacz się. A potem pomyślimy, co dalej.

Mijały kwadranse, a Hermiona wciąż nie mogła się uspokoić. Opowiadała Ginny całą historię, co sprawiało jej coraz większą przykrość. Wspomnienia faktycznie mogą boleć.

Pogoda również podzielała nastrój Hermiony. Rozpętała się gwałtowna ulewa. Lubiła siedzieć przy kominku, kiedy na dworze było zimno i nieprzyjemnie. Teraz jednak nie robiło jej to różnicy.

Wygasała.