9.

Dedykuję Arlandrii, Blackowi, prywatnemu Dementorowi oraz najważniejszemu mężczyźnie w moim życiu.

Wstał i odszedł bez słowa. Ona natomiast siedziała na schodku jeszcze przez chwilę.

- Draco! - krzyknęła, nie wiedząc, co powinna zrobić. Nie zareagował. Po prostu sobie poszedł. Ale poniekąd była w stanie go zrozumieć. Wiadomość, którą dostał przed paroma minutami, bez zwątpienia do najszczęśliwszych nie należała. Podciągnęła kolana pod brodę. Cała magia wspaniałego dnia spędzonego z Draconem nagle prysła. Tak strasznie się o niego martwiła. Nie znała go niemal w ogóle, ale była pewna jednego - Draco nigdy nie sprzeciwiłby się swojemu ojcu. A nawet jeśli w tej sytuacji postanowiłby to zrobić, Voldemort zabiłby go. Z zimną krwią, jak zawsze. Nie znosił sprzeciwu, a już na pewno nie od takich młodzieńców. Nie obchodziłoby go to, że Draco jest synem Lucjusza. Voldemort jest kompletnie obojętny na piękno ludzkiego istnienia. W końcu nie miał uczuć. Nigdy nie kochał i nie był kochany. W tej chwili nawet mu współczuła, jednocześnie czując obrzydzenie. Jako dziecko musiał się czuć strasznie. Tak strasznie, że stał się tym, kim - a w zasadzie, czym - teraz jest.

Jej wzrok utkwiony był wciąż w jednym punkcie. Oczy lekko zaszkliły się. Sama nie wiedziała, czy ma ochotę płakać, czy po prostu zbyt długo nie mrugała.

To była sytuacja bez wyjścia. Jeśli użyłaby zmieniacza czasu i nie pozwoliłaby Lucjuszowi na prośby, kierowane w stronę Voldemorta, Draco w tej chwili by już nie żył. Jeśli natomiast będzie tak, jak przewiduje, chłopak zostanie śmierciożercą. A co najgorsze - z przymusu, nie z wyboru. Poczuła swoiste obrzydzenie na myśl o tym, że jego lewe przedramię mógłby zdobić mroczny znak Lorda Voldemorta. Już sama wyobraźnia przyprawiała ją o dreszcze. Nie chciała nawet myśleć, jak zareagowałaby, gdyby ta wizja stała się prawdą.

Wstała powoli. Chyba już dość emocji, jak na jeden dzień. Jutro, kiedy to wszystko do niej dotrze, spojrzy na sytuację "trzeźwym" okiem. Nie powinno się podejmować żadnych decyzji pod wpływem emocji. Zdecydowanie powinna się z tym przespać. W głębi ducha chciała wierzyć, że to tylko sen i że za moment się obudzi. To tylko koszmar, który nie ma nic wspólnego z rzeczywistością. Nie obudziła się jednak. Zmuszona była stawić czoła koszmarowi na jawie.

***

Draco wiedział, w jaki sposób postępują śmierciożercy. Gdyby wykazał się tak wielką odwagą, żeby im się sprzeciwić, torturowaliby najpierw bliskie mu osoby. Jeśli zmieniłby zdanie - przyjaciele nie byliby w stanie normalnie funkcjonować po takich przejściach, zaś jeśli brnąłby dalej w swoją potencjalną odwagę - zostaliby zabici.

Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że musi ograniczyć wszelkie znajomości, zwłaszcza z Hermioną. Właśnie teraz, kiedy zaczynał się przed nią otwierać. Kiedy znalazł osobę, która akceptuje go w całości takim, jaki jest.

"Niech to szlag!" - pomyślał i kopnął w szafkę nocną, stojącą obok jego łóżka.

- Co do... ? - wymamrotał obudzony Goyle.

- Nic ważnego. Śpij - odparł oschle Draco.

Położył się na łóżku, pogrążony w zupełnie innym świecie, niż ten, w którym znajdował się fizycznie. Z dwojga złego wolał jednak Hogwart. Pod wpływem emocji nie był w stanie spokojnie usiedzieć w jednym miejscu. Wstał więc i usiadł na parapecie, na którym leżało kilka poduszek w zielono-srebrnych barwach. Spojrzał przez okno. Zarówno pokój wspólny, jak i dormitoria Ślizgonów, znajdowały się pod jeziorem, więc Draco mógł dostrzec wyłącznie nieskończoną głębię o zielonkawej barwie. Idealnie podkreślała detale tego samego koloru, które zostały umiejscowione w sypialniach. Ale teraz o tym nie myślał, a w zasadzie nigdy nad tym nie dumał. Kogo to obchodzi, jakiego koloru są dekoracje zamieszczone w pokoju Ślizgonów? Brednie.

Patrzył pustym wzrokiem na wspaniałą otchłań jeziora. W jego głowie rozgrywała się zacięta walka dobra ze złem. Nigdy nie okazywał uczuć. Uczucia są dla słabych. Trzeba umieć je kontrolować. Kontrolować swój umysł.

Jaka szkoda, że naprawdę tak nie myślisz... - odezwał się znajomy głos w jego głowie. Natychmiast go zignorował. Nie mógł sobie pozwolić na słabość. To fakt - Draco był tylko człowiekiem i jak każdy człowiek posiadał uczucia. Nie ma ludzi bez uczuć. Niektórzy tylko je sprytnie ukrywają. Podziwiał ich, chciał być taki, jak oni. Silny, twardy. Na takiego się kreował. W środku był to jednak kruchy i słaby mężczyzna, chociaż sam przed sobą wstydził się do tego przyznać. Bał się. Nie był w stanie sobie wyobrazić chwili, w której odmówiłby Czarnemu Panu. On nie zabija od razu, ofiara musi odczuć swoje błędy na własnej skórze. Z drugiej strony nie umiał w myślach zobaczyć siebie w roli śmierciożercy.

Czy tiara aby na pewno przydzieliła go do odpowiedniego domu? Po chwili skarcił sam siebie. Członków Slytherinu cechował spryt. Ambicja. On przecież posiadał te cechy. Świat nie dzieli się na dobrych ludzi i śmierciożerców.

***

- O której to wraca panienka do pokoju? Podaj hasło, obrazy - wbrew temu, co może ci się wydawać - również sypiają, dziecko! - powiedziała urażonym głosem Gruba Dama.

- Langustnik Ladaco - odparła Hermiona obojętnym tonem, po czym przeszła przez próg. W pokoju wspólnym już nikogo nie było, a ogień skrzył resztkami mocy w kominku. Opadła w fotel stojący dokładnie na przeciwko dogasającego blasku. Bezsilność była stanem, którego nie znosiła najbardziej.

Ukryła twarz w dłoniach. Nie płakała, od początku wiedziała, jak może się zakończyć znajomość z Draco, więc w gruncie rzeczy sama była sobie winna.

W pokojach panował już absolutny mrok. Nie przeszkadzało jej to. W tej chwili mogłaby siedzieć nawet na hamaku w utopijnym raju, a i tak jej nastrój nie uległby zmianie. Już dość.

Podniosła się ociężale z fotela i powolnym krokiem ruszyła w kierunku sypialni dziewcząt. Kiedy weszła do środka, wszystkie koleżanki już spały. Na palcach podeszła do swojego łóżka i położyła się. Pomimo wielkiego zmęczenia i wyczerpania emocjonalnego, nie mogła zasnąć. W głowie kłębiły jej się rozmaite myśli. Górowała natomiast jedna. Wszystko szło tak dobrze... aż za dobrze, jak się okazało. Teraz wszystko się zmieni. Będzie musiało się zmienić. Jej znajomość z Draco nawet jeszcze dobrze się nie zaczęła, a już skazana była na niepowodzenie.