6.

Zupełnie zapomniała. Dziś miał się odbyć pierwszy w sezonie mecz quidditcha. Gryfoni przeciw Ślizgonom. Wstała z łóżka, a po odbyciu porannych zajęć, wyruszyła do Wielkiej Sali. Harry i Ron już tam byli.

- Ron, nie stresuj się. Jesteś świetnym obrońcą, dasz sobie radę - mówił Harry.

- Cześć chłopaki! Co mu jest?

- Stresuje się. Jak zawsze.

- Oh, daj spokój, Ron, przecież zawsze sobie świetnie radzisz. Zjedz coś lepiej.

Siedział niewzruszony, patrząc pustym wzrokiem w stół.

- Co jest, Weasley? Stresik? - Draco przeszedł obok stołu Gryfonów.

- Zamknij się, Malfoy

- Proszę, proszę. Weasley ma mi coś do powiedzenia - szydził ze swoimi gorylami. Ron już wstawał, żeby zaprezentować mu swoją siłę.

- Daj spokój, Ron. Nie warto - wtrącił się Harry. Hermiona nie wypowiedziała ani jednego słowa, zaś Draco udał się do stołu Ślizgonów, odwracając się w stronę Rona z bezczelnym uśmiechem.

- Ron, nie daj się wyprowadzić z równowagi. Malfoy zapewne znów chciał - w tym momencie głośno chrząknął - komuś zaimponować. - Obaj dyskretnie spojrzeli w stronę Hermiony, jednak ta udała, że tego nie widzi i z opuszczoną głową zabrała się do jedzenia śniadania.

- Harry, chodźmy już. Im wcześniej zaczniemy trening, tym lepiej.

- Masz rację. Do zobaczenia, Hermiono!

- Powodzenia, chłopcy! - Pomachała im ręką na pożegnanie.

W niedługim czasie sama udała się w stronę stadionu. Ron siedział na miotle, pilnując pętli, jednak puszczał gola za golem. Zapewne uwagi Malfoya w jakiś sposób na niego wpłynęły. Ludzie powoli zasiadali na trybunach, Fred i George jak zawsze przyjmowali zakłady.

- POTTER CZY MALFOY?! Który jako pierwszy złapie znicza? Obstawiajcie wyniki! - krzyczeli chórem.

Hermiona jako Gryfonka oczywiście chciała, aby reprezentacja jej domu wygrała, jednak nie będzie załamana, jeśli wygra Slytherin. Kochała jego uśmiech. Tak pogardliwy i pyszny.

- Witamy serdecznie na pierwszym w sezonie meczu quidditcha! - krzyczał Seamus Finnigan. - Reprezentacje Gryffindoru i Slytherinu są już na boisku. Kapitanowie drużyn mają pewne wahania, jeśli chodzi o podanie sobie dłoni.

- Co jest, Potter? Nikt nie nauczył cię kultury? No, no... - zacmokał Draco. - Dumbledore byłby chyba zawiedziony... jego ulubieniec... - Harry spojrzał na niego z pogardą i zmusił się do uściskania jego dłoni.

- Bardzo dobrze, Potter. Grzeczny chłopiec - wyszczerzył zęby.

- Zawodnicy wystrzelili w górę. Nie wiem jak Wy, ale ja jestem ciekaw, co wydarzyło się pomiędzy Potterem i Malfoyem. Ginny Weasley ma kafla, z zawrotną prędkością mknie do pętli Ślizgonów i... TAK! Ginny zdobywa dziesięć punktów dla Gryffindoru! - Seamus zmienił cyfry na tablicy wyników: Gryffindor 10:0 Slytherin. Harry uparcie wypatrywał znicza. Nie mógł dopuścić do porażki.

- ... Oh nie... Ron Weasley przepuszcza kolejnego gola.

Na tablicy wyników widniało teraz: Gryffindor 10:20 Slytherin. To dodatkowo zmotywowało Harry'ego.

- Ginny Weasley ponownie w posiadaniu kafla, ta dziewczyna jest niesamowita! KOLEJNE 10 PUNKTÓW DLA GRYFONÓW! - Czerwono-złota trybuna była pełna skaczących z radości dzieciaków. Nie trwało to jednak długo, gdyż Ron w krótkim czasie przepuścił kolejne dwa gole. Co się z nim dzieje?

Harry zawisł w powietrzu obserwując Rona. Kompletnie zapomniał o zniczu.

"20:40... to można jeszcze nadrobić. Gdyby tylko udało mi się złapać..."

- Draco Malfoy trzyma w ręku złoty znicz. Slytherin wygrał. Cudownie - rzekł ironicznie Seamus.

- Już wystarczy, panie Finnigan! - uczniowie usłyszeli zbulwersowany głos profesor McGonagall. - Gratulacje dla Slytherinu, który na ten moment zajmuje pierwsze miejsce w tabeli z ilością 190 punktów - dodała również niezbyt zadowolona.

Zielono-srebrna trybuna aż chwiała się pod stopami ucieszonych Ślizgonów. Hermiona patrzyła to na załamanego Harry'ego, to na szczęśliwego Dracona. Męczyły ją wyrzuty sumienia, ponieważ wcale aż tak bardzo nie przejęła się przegraną Gryffindoru. Zeskoczyła z ławki i pomknęła w stronę szatni Gryfonów. Ani Harry, ani Ron nie chcieli z nią rozmawiać. Gorycz porażki.

- I co, Weasley? Coś jeszcze chcesz dodać? - zakpił Malfoy.

- Ucisz się wreszcie, kretynie - odpowiedział Ron.

- Jak mnie nazwałeś? Chyba się przesłyszałem.

- Nazwałem cię "kretynem". Coś nie tak? Wszystko się zgadza.

- Ty gnido - Draco wycedził przez zaciśnięte zęby i natychmiast wyjął różdżkę. Dokładnie to samo uczyniła reszta drużyny Ślizgonów. W ich ślady poszła reprezentacja Gryffindoru. I Hermiona.

- Expelliarmus! - krzyknął Malfoy, rozbrajając wściekłego Rona. Harry'ego wypełniła nienawiść.

- Sectumsempra! - wykrzyczał, jednak Draco szybko odparł atak.

Goyle próbował rozbroić Hermionę, jednak ta od razu rzuciła na niego "Petrificus totalus".

- CO TU SIĘ DZIEJE?! - krzyknęła profesor McGonagall. - TO NIEDOPUSZCZALNE! - Dopiero teraz zdali sobie sprawę, że patrzy na nich cała szkoła. - Panna Granger i pan Malfoy pójdą za mną. Z resztą porozmawiam później. - Hermiona spojrzała na Dracona, a on na nią. Ze spuszczonymi głowami poszli za profesor McGonagall, nie mając pojęcia, dlaczego właśnie oni. Szli równo, ramię w ramię, ukradkiem spoglądając na siebie wzajemnie. Żadne z nich nie miało jednak odwagi się odezwać. Weszli do szkoły, Hermiona już wiedziała - zaraz znajdą się w gabinecie profesora Dumbledore'a.

- Czekoladowy deser - rzekła profesor McGonagall, po czym weszła na górę po schodach, które dopiero co się pojawiły. To samo uczynili Hermiona i Dracon.

- Oh, witam Minervo. Coś się stało, moja droga?

- Ta dwójka - pozwolę sobie przypomnieć - PREFEKTÓW brała udział w pojedynku, który miał miejsce na stadionie zaraz po meczu, Albusie.

- Doprawdy? Cóż za nietakt. Zwłaszcza z pani strony, panno Granger.

"Fakt. Tego bym się po niej nie spodziewał" - pomyślał Draco.

Hermiona nie odpowiedziała, jedynie lekko uniosła głowę.

- Albusie, zasady są jasne.

- Tak... tak - powiedział Dumbledore i zamyślił się na moment. - Niestety tak. Nie da się w żaden sposób tego ominąć.

Draco spojrzał na Hermionę, a ona na niego. W tej sytuacji żadne z nich nie poczuło wstydu.

- Jestem zmuszony odebrać Wam odznaki prefektów.

- SŁUCHAM?! - krzyknęła oburzona Hermiona.

- Nie może pan... - zaczął Draco.

- Nie tylko mogę, panie Malfoy. Muszę to zrobić. Prawda, głęboko nad tym ubolewam, jednak nie pozostawiliście mi wyboru.

Hermiona posłusznie odpięła swoją odznakę od szaty. Patrzyła na nią przez chwilę.

- Niech tylko mój ojciec się o tym dowie! - krzyknął Draco i gorączkowo zaczął odpinać swoją odznakę.

Dumbledore spojrzał na niego z politowaniem i wyciągnął dłoń. Hermiona położyła na niej swoją odznakę. To samo uczynił Draco, przypadkiem dotykając jej dłoni. Oboje poczerwienieli na twarzach.

- To tyle z mojej strony. Dziękuję - powiedział Dumbledore, a młodzi odwrócili się i wyszli.

Przez chwilę dusili w sobie zbulwersowanie, jednak nie wytrzymali.

- To nie jest sprawiedliwe! - krzyknęła Hermiona.

- Stary dureń Dumbledore Nie mógł...

- W porządku - kara - nie zachowaliśmy się najlepiej. Ale żeby od razu zabierać odznaki?! - wtrąciła się Hermiona mocno gestykulując.

- Mój ojciec zawsze powtarzał, że to idiota.

- Nie mogę w to uwierzyć. Zaprzepaściłam szanse na zdobycie świetnych wyników na koniec roku, to nie jest w porządku!

- Nie płacz, Granger. Całkiem nieźle poradziłaś sobie z Goylem, a to nie takie proste. - Wyszczerzył zęby.

- Eee... dz-dzięki, Draco. - Nieśmiało odwzajemniła uśmiech, po czym jej policzki znów nabrały barwy pastelowej czerwieni. Jego imię ledwo przeszło jej przez gardło.

- To na razie. - Odszedł i pomachał w jej stronę.

- Cześć - odkrzyknęła.

Co to było? Dopiero teraz do niej dotarło, co się stało. Idąc do pokoju wspólnego natrafiła na Rona.

- To był Malfoy? Co on od ciebie chciał?!

- Oh, daj spokój, Ron!

- Hermiono, czyś Ty upadła na głowę?!

- Nie przesadzaj, Ronaldzie! Tylko rozmawialiśmy! - krzyknęła zbulwersowana Hermiona.

- Jasne, rozmawialiście. Proszek Fiuu - Ron podał hasło, po czym przeszedł przez portret, widocznie dotknięty.

- Jeśli tak bardzo chcesz wiedzieć, odebrali nam odznaki prefektów - żachnęła się Hermiona.

- Odebrali Wam? WAM?! - krzyknął wściekły Ron. - Widzę, że jesteście już blisko!

- Ron, o co ci chodzi?! Możesz mi powiedzieć?!

- O to, że rozmawiałaś z Malfoyem. Uśmiechałaś się do niego jak nienormalna! - W pokoju nastała gwałtowna cisza. Wszystkie głowy obróciły się w stronę Hermiony.

- Z tobą jest chyba coś nie tak! Już nie mogę z nikim rozmawiać?

- Nie z nim.

- Posłuchaj się, Ron. Daj znać, jak już zmądrzejesz. - I poszła po schodach do sypialni dziewcząt, uśmiechnięta od ucha do ucha. Rozmawiali. Pochwalił ją. Może nie był idealnie miły, mówił do niej po nazwisku. Ale to i tak dobrze... w końcu mowa o Malfoyu.

____________________

PS.

Chcieliście: bardziej Ślizgońskiego Draco, rywalizację Draco z Ronem i dłuższe notki. Mam nadzieję, że sprostałam i nie zawiodłam :) teraz, kiedy już dotarłam do swego rodzaju punktu kulminacyjnego, będzie mi łatwiej pisać. Mam nadzieję, że uda mi się pociągnąć tę historię dalej :)

Dziękuję Wam.