7.

- ... wszyscy posiadamy wady, jednak nie ma osoby bez zalet - rzekł profesor Dumbledore. - Był oddanym człowiekiem dla tych, których szanował. Miał wrogów i przyjaciół, jak każdy z nas. Potrafił być bardzo lojalny i pomocny. Nie dla wszystkich oczywiście. Ale nie warto teraz mówić o tym, co złe. W obliczu śmierci wszyscy jesteśmy tacy sami - zakończył. Magiczny spokój bijący od tego człowieka zawsze wzbudzał podziw. Podniósł różdżkę w górę. Wielka Sala była teraz udekorowana w barwy Slytherinu, a na końcu różdżki Dumbledore'a widniało niewielkie światełko. Na sali panowała absolutna cisza. Gdzie niegdzie słychać było dziewczęcy szloch, ale nic poza tym. Teraz każdy nauczyciel zajmujący miejsce obok dyrektora trzymał swą różdżkę w górze. Podobnie jak Ślizgoni. Inne domy wahały się przez jakiś czas, ale po chwili cała Wielka Sala lśniła w blasku światełek. Wszyscy czuli się tak, jakby obok nich przechodziła śmierć. Jakby kostucha chodziła między ludźmi i groziła im. Przecież to mógł być każdy.

- Dziękuję. Teraz niech wszyscy rozejdą się do swoich pokoi - dodał po chwili Dumbledore, opuszczając różdżkę. Ciągle był roztrzęsiony, ale zachowywał pozory spokoju. Uczniowie wyruszyli w kierunku wyjścia. Przez cały czas panowała upiorna cisza, jakby wszyscy bili się z myślami.

Hermiona szła na przedzie grupy Gryfonów. Przyzwyczaiła się do swojej posady prefekta, którą przecież tak niedawno straciła.

- Felix Felicis - mruknęła hasło i przeszła przez próg do pokoju wspólnego. Usiadła w fotelu i patrzyła na żarzący się w kominku ogień. Po chwili dołączyli do niej Harry i Ron, jednak nie zwróciła na nich uwagi. Każda śmierć wywołuje w człowieku negatywne emocje. Nie przyjaźniła się z nim. Nawet się nie lubili. Ba - on jej nie cierpiał. Tyle, że teraz nie miało to najmniejszego znaczenia.

Obserwowała ludzi znajdujących się w pokoju wspólnym. Jedni patrzyli pusto w przestrzeń, inni próbowali się czymś zająć. Nawet Fred i George siedzieli na kanapie, nie wydobywajac z siebie ani słowa.

Nic tu po niej. Będzie lepiej, kiedy się przejdzie. Sama. Czasami najlepiej zostać sam na sam ze swoimi myślami. Wstała z fotela i bez słowa opuściła pokój wspólny Gryffindoru. Kiedy przeszła przez próg obserwowała portrety, które również były dziwnie markotne. A niby czego się spodziewała? Pójdzie do Hagrida. Albo nie. Nie miała ochoty na herbatę i ciasteczka. Powolnym krokiem ruszyła w stronę wyjścia ze szkoły. Najlepiej będzie, kiedy pójdzie na błonia. Usiądzie nad jeziorem i przemyśli sprawy, o których zawsze myśli przeciętny człowiek, gdy ktoś umiera. Tak. To zdecydowanie dobry pomysł. A przyjamniej najlepszy, na jaki wpadła.

Pogrążona w myślach, które tak bardzo na niej ciążyły, szła w kierunku jeziora. Jest bardzo wrażliwa, chyba nikt aż tak nie przejął się jego śmiercią. No, może Goyle. Albo Pansy. I jeszcze kilku innych Ślizgonów.

Usiadła nad brzegiem jeziora, obserwując promienie słońca odbijające się na tafli wody. Wzięła do ręki kilka kamieni i rzucała nimi kolejno przed siebie, kiedy nagle usłyszała szloch. Faktycznie, po przeciwnej stronie dało się dostrzec czyjąś sylwetkę. Może powinna... nie - skarciła sama siebie - zapewne ktoś, kto tu przyszedł, chce być sam. Spojrzała w niebo, na którym powoli pojawiały się ciemne chmury. Nawet pogoda sprzyjała nastrojowi. Lada moment się rozpada. Przez dłuższą chwilę walczyła z myślami, po czym wstała. Musi zobaczyć, kto tam płacze. Może będzie potrzebował rozmowy? I ruszyła w kierunku tajemniczej postaci.

Poczuła na twarzy pierwsze krople deszczu, ale nie przejęła się tym. Gwałtownie stanęła. "Draco" - pomyślała. Była absolutnie zszokowana. Tego się nie spodziewała. Powinna podejść? Ostatnio rozmawiali ze sobą w miły sposób. Chyba powinna spróbować. Być może Draco teraz kogoś potrzebuje.

Podeszła do niego cicho. Widział ją, ale nie wstał. Nie przestał płakać.

- Draco... Czy mogę...? - zapytała niepewnie i wskazała miejsce obok niego. Nie odezwał się, jednak powoli skinął głową. Usiadła, podciągnęła kolana pod brodę. Zrobiło jej się głupio, bo nie wiedziała, co mówić. Co będzie odpowiednie w takiej sytuacji?

- Tak bardzo mi przykro z powodu Vincenta... - zaczęła niepewnie, jednak Draco znów nie odpowiedział. Ukrył twarz w swoich bladych dłoniach.

- Posłuchaj, to nie Twoja wina. - Położyła rękę na jego ramieniu.

- Moja. To wyłącznie moja wina - wyprostował się gwałtownie, zrzucając z siebie rękę Hermiony. - Ty nie rozumiesz... Nie było cię tam! Nie masz pojęcia, co się wydarzyło...

- Chcesz... Chcesz mi o tym opowiedzieć? - zapytała bardzo niepewnie. Odwrócił twarz w jej stronę. Z głębokich, szarych oczu spływały łzy tak szczere, jakich się nie spodziewała. Mieszały się z deszczem, który teraz naprawdę się rozpadał.

Siedzieli przez chwilę w milczeniu.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł - wyszlochał i ponownie ukrył twarz w dłoniach, które teraz trzęsły się od nadmiaru emocji.

- Rozumiem - wyszeptała Hermiona. Niby czemu miałby się jej zwierzać? Głupia.

Ponownie zapanowała cisza. Ale nie ta niezręczna. Była to ta kojąca odmiana ciszy. Draco oddychał bardzo szybko, szlochał, a Hermiona nie miała pojęcia, co robić.

- To może ja już pójdę - wstała i powoli szła w kierunku szkoły.

- Zaczekaj - wyszlochał. Stanęła jak wryta. - Chcę ci o tym opowiedzieć. Tylko nie wiem, na ile starczy mi sił - dodał po chwili, ocierając mokrą od łez twarz.

Podeszła do niego. Usiadła znów w tym samym miejscu, nie odzywając się ani słowem.

- Siedzieliśmy na błoniach. Dokładnie w tym miejscu, gdzie my teraz. Rozmawialiśmy. Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak zabawny był Crabbe. Kiedy nagle zrobiło się ciemno. Poczułem, jakby opuszczało mnie całe szczęście. Jakby całe dobro odeszło z tego świata. - Nigdy nie sądziła, że usłyszy coś takiego od Malfoya .- Wtedy już wiedziałem. Dementorzy. Próbowałem wyczarować patronusa. Raz. Drugi, trzeci... Nie udało mi się. Albo moje wspomnienie było zbyt słabe, albo poczułem zbyt wielki strach, ażeby móc się skupić. Wtedy spostrzegłem, że dementorzy wcale nie lecą w moim kierunku. Nie są zainteresowani moją osobą. Crabbe już wyciągał różdżkę, kiedy to się stało - w tej chwili Draco zaniósł się tak histerycznym szlochem, że Hermiona nie zwracając uwagi na to, co stało się wcześniej, ponownie położyła swoją dłoń na jego ramieniu. Tym razem nie zareagował - pocałunek, Hermiono. Dementor złożył na Vincencie swój pocałunek, a sama dobrze wiesz, co to znaczy - dodał roztrzęsiony.

- Jego dusza... - zaczęła Hermiona

- Została wyssana. Dokładnie. A to gorsze od śmierci. Gorsze od wszystkiego.

Po tych słowach stała się rzecz, której Hermiona się nie spodziewała. Nigdy nawet nie śmiała o niej pomyśleć.

Draco oparł swoje czoło o jej ramię. Musiał być wyczerpany psychicznie, przecież to Malfoy. On nie okazuje słabości. Ale jednak ma w sobie jakieś emocje, uczucia. Nie jest taki zimny, na jakiego się kreuje. Nie wiedząc, co robić, zaczęła drżącą ręką delikatnie gładzić jego blond włosy, a on płakał coraz bardziej. Trudno się dziwić, stracił przyjaciela. Najlepszego przyjaciela.

Deszcz padał coraz mocniej. Nie miało to żadnego znaczenia. Wielkie krople opadały na taflę jeziora, mącąc jej spokój. Nie miała pojęcia, że ktokolwiek może jej szukać.

- Harry, powiedz, że to, co widzę, to tylko jakaś fatamorgana czy coś - szepnął Ron.

- Sam chciałbym w to wierzyć.

- Zabiję go. Nie mogę tego tak zostawić!

- Nie krzycz, Ron. To chyba nie jest najodpowiedniejsza pora na zemstę. Wracajmy do zamku.

Hermiona i Draco siedzieli nad brzegiem jeziora. On musiał się wypłakać, żadne słowa nie będą dla niego pocieszeniem.

- Hermiono? - podniósł głowę

- Tak? - zapytała zaskoczona.

- Czy nie znalazłabyś od czasu do czasu chwili, żeby uczyć mnie zaklęć obronnych? - zapytał powoli, niespokojnie. Nie przestał płakać. - Nigdy nie byłem z nich mocny. A efektem była śmierć mojego najlepszego przyjaciela.