8.

- Harry, pożycz mi swoją pelerynę niewidkę.

- Co? Zaraz, Hermiono, po co ci moja peleryna?

- Oh, proszę, po prostu mi ją pożycz.

- Nie ma mowy, dopóki nie powiesz mi, o co chodzi.

- Cały Ty, mogłam się tego spodziewać. No dobrze, więc muszę wymknąć się do Hogsmeade. Nie przerywaj mi - dodała szybko widząc, że Harry chce coś powiedzieć. - Proszę. Nie zadawaj zbędnych pytań. Wszystkiego dowiesz się w... w swoim czasie.
Kłamstwo o Hogsmeade wymyśliła na poczekaniu. Wiedziała, że wszystko się wyda. Harry jest przecież szczęśliwym posiadaczem mapy Huncwotów. Ale kogo to obchodzi? Chce tylko zdobyć pelerynę. A potem niech się dzieje wola nieba.

- Dobrze, powiedzmy, że to mi wystarczy. - Wstał z kanapy i udał się do dormitorium. Za chwilę wrócił z niewielkim zawiniątkiem w ręku. - Proszę. Tylko nie zrób niczego, czego potem mogłabyś żałować - oddał Hermionie pelerynę.

- Strasznie ci dziękuję! - rzuciła mu się na szyję. - To widzimy się wieczorem!

- Zaraz! Jakie "wieczorem"?! Co Ty będziesz robić do wieczora?! - wtrącił się Ron, na co Hermiona odpowiedziała uśmiechem. Narzuciła na siebie pelerynę niewidkę i wyszła z pokoju wspólnego.

- Co ona kombinuje?! - krzyknął zdezorientowany Ron, gdy tylko drzwi pomieszczenia się zamknęły.

- Zaraz się dowiemy - powiedział Harry, wyjmując z kieszeni bluzy mapę Huncwotów. - Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego - dotknął różdżką kawałka pergaminu, na którym ukazały się ślady każdego, kto znajduje się w Hogwarcie. Ilekroć trzymał tę mapę w ręku, był bardzo dumny ze swojego ojca. Trzeba być wspaniałym czarodziejem, żeby wymyślić coś takiego.

- Gdzie ona idzie? - burknął Ron.

- Wygląda na to, że kieruje się w stronę wyjścia. Nie przesadzasz trochę?

- Ja po prostu się o nią martwię. Jak... przyjaciel o przyjaciółkę.

- Tak, jasne - odpowiedział szyderczo Harry.

- Patrz, wychodzi z budynku. Za moment stanie obok... no nie. Nie wierzę! - krzyknął wściekły Ron.

- Cicho, bo cię ktoś usły... - Harry przerwał w pół słowa. - Co ona znowu robi?! - sam dał ponieść się emocjom.

- Dureń! Co ona w nim widzi?

- Mnie nie pytaj.

Odłożyli mapę i siedzieli w milczeniu. Obaj nie potrafili ubrać w słowa tego, co odczuwali.

***

- Draco! - szepnęła.

- Hermiona?

- Tak, jestem tuż obok.

- No, no, nieźle. Niech zgadnę, pożyczyłaś pelerynę od swojego frajerowatego kumpla Pottera? - zapytał, szczerząc zęby w olśniewającym uśmiechu.

- Oh, daj już spokój. Idziemy?

- Jasne. Ci idioci z Hogwartu zapewne myślą, że gadam sam do siebie.

Ruszyli. Po drodze niewiele rozmawiali. Hermiona była naturalnie bardzo podekscytowana tym, co się działo.

- Dokąd właściwie idziemy? - wyszeptał Draco kącikiem ust, zdziwiony odległością tajemniczego miejsca od zamku.

- Zobaczysz, już niedaleko.

- Cześć, Draco - dobiegł ich znajomy głos.

- Pansy... co Ty tu...?

- Może masz ochotę wybrać się ze mną do Trzech Mioteł?

Hermiona zacisnęła zęby. Nienawidziła Parkinson. Cała szkoła widziała, jak bezczelnie klei się do Malfoya. Z drugiej strony była ciekawa, jak Draco zareaguje na jej durne zaczepki.

- Nie tym razem. Jestem teraz odrobinę zajęty.

- Co? Przecież idziesz sam.

- Pansy, nie będę dwa razy powtarzał. Nie dziś.

Oczy dziewczyny wypełniły się łzami. Odwróciła się na pięcie i odeszła. Hermiona natomiast poczuła, że przepełnia się dumą. Lekko pociągnęła Dracona za szatę, sugerując, że mogą już iść dalej.

- Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że...

- Idziemy do Wrzeszczącej Chaty - przerwała. - Uwierz mi, to świetne miejsce do ćwiczenia zaklęć.

Draco miał dość niepewną minę, jednak dziarskim krokiem szedł obok Hermiony. Nie może po raz kolejny okazać słabości w jej towarzystwie.

Kiedy dotarli wreszcie na miejsce, Hermiona zrzuciła z siebie pelerynę. Wyglądała naprawdę pięknie. Usiedli na prowizorycznej kanapie, która musiała stać tam od wieków.

- Dobrze, Draco. A więc dzisiaj zaczniemy od zaklęcia patronusa, ale musisz się skupić. Pod żadnym pozorem nie możesz myśleć o tym, co stało się z Crabbem, bo wtedy cały Twój wysiłek pójdzie na marne.

- Co tylko rozkażesz - uśmiechnął się szyderczo.

- Oh, daj spokój! - zarumieniła się. Jego obecność była dla niej na tyle nienaturalna, że ciągle była speszona. - No, nie mamy na co czekać! - Wstała. - Chwytasz różdżkę w ten sposób - Zademonstrowała, obserwując dokładnie bladą dłoń Dracona. - Bardzo dobrze. Wiesz, co robić, Draco. Wspomnienie. Najszczęśliwsze, jakie masz. I skupienie. Bez tego nie ruszymy dalej.

Draco zacisnął powieki w odruchu silnego skupienia. Nie miał szczęśliwych wspomnień, a przynajmniej żadne nie przychodziło mu teraz do głowy.

- Expecto Patronum! - krzyknął, jednak z jego różdżki wydobył się tylko błękitny strumień.

- Mocniejsze wspomnienie. Nie ma innego wyjścia.

Draco myślał gorączkowo. Przez jakiś czas z jego różdżki wydobywał się wyłącznie strumień. Po kolejnej próbie wyczarował tarczę, co uznał za swoisty sukces. I wtedy o tym pomyślał.

- Bardzo dobrze! Tarcza sama w sobie jest już ochroną. Mniejszą co prawda niż cielisty patronus, ale dobre i to! spróbujesz jeszcze raz?

- Tak. Tak, teraz mi się uda.

Pomyślał o wydarzeniu na błoniach, kiedy to siedzieli tam razem.

- Expecto Patronum! - Zamachnął się, a siła zaklęcia odrzuciła go lekko do tyłu. Z różdżki Dracona wystrzelił błękitny patronus. Nagle spostrzegł minę Hermiony, która wcale nie była ucieszona. Raczej zszokowana.

- Wydra - wyszeptała.

- Co?

- Wydra - powtórzyła nieco głośniej.

- I co z tego, że wydra?

- Expecto Patronum - wyszeptała Hermiona, a z jej różdżki wyleciała niemalże identyczna wydra. Zwierzątka ganiały się teraz po Wrzeszczącej Chacie, a Draco i Hermiona siedzieli na kanapie z mieszanką co najmniej pięćdziesięciu różnych uczuć i emocji.

- Ja... przepraszam.

- Co? Hermiono, za co Ty mnie przepraszasz?

- Tak tylko... - Było to dla niej oczywiste. Wszystko się wydało.

- Daj spokój! - uśmiechnął się i wstał. - Ja bym chętnie jeszcze trochę poćwiczył.

Wstali i zaczęli wypowiadać rozmaite zaklęcia, dzięki czemu mogli spędzić więcej czasu razem.

We Wrzeszczącej Chacie spędzili kilka godzin, śmiejąc się i żartując. Coraz swobodniej czuła się w jego towarzystwie. Kiedy nastał wieczór, stwierdzili zgodnie, że najwyższa pora wracać do zamku.

- Opanowałeś zaklęcia patronusa w jedno popołudnie! Jestem naprawdę pod wrażeniem!

- Ja sam bym się tego nie spodziewał - zaśmiał się. - Świetny z ciebie nauczyciel.

- Dzięki - uśmiechnęła się niepewnie.

- Mam nadzieję, że to nie koniec?

- W następny weekend o tej samej porze - odrzekła szybko, nie zastanawiając się nad tym, co mówi.

Byli już pod zamkiem. Hermiona nie zakładała peleryny. I tak było zbyt późno, żeby ktokolwiek ich zauważył.

- Możesz sobie wyobrazić, jak ciężko mi to przechodzi przez gardło, ale... dziękuję - uśmiechnął się, jak zawsze w niezwykle oszałamiający sposób. Hermionę wypełniła fala szczęścia.

- Daj spokój, to nic takiego!

W ułamku sekundy na ramieniu Malfoya usiadła sowa.

- Hm?

- List. Najwyraźniej bardzo ważny. Odczytaj - Draco pośpiesznie odwiązał liścik od nóżki sowy. Gdy tylko odleciała, zaczął powoli czytać. Jego - i tak już blada - twarz, zrobiła się biała jak ściana.

- Co się stało? - Nie odpowiedział nic. Wyciągnął drżącą dłoń w stronę Hermiony, podając jej list.

Draconie,

Musisz wiedzieć wszystko o sytuacji, która miała miejsce w ciągu ostatnich dni. Dementorzy zdradzili Ministerstwo Magii i przeszli na stronę Czarnego Pana. Działają na jego rozkaz. Nie zaatakowali Cię tylko i wyłącznie dlatego, że jestem jego sługą. Wybłagałem Lorda Voldemorta, ażeby dementorzy zostawili Cię w spokoju. Zgodził się na to pod warunkiem, że będziesz mu winien... przysługę.

Synu, zrobiłem wszystko, co w swojej mocy, by uchronić Cię przed śmiercią. Chciałem tylko, żebyś żył. Każdy na moim miejscu postąpiłby tak samo. Wiedz tylko, że nie możesz mu się sprzeciwić.

Dbaj o siebie. Ucz się zaklęć. Nawet nie wiesz, jak bardzo mogą ci się przydać.

Lucjusz.

Hermiona stała jak wryta. Przysługę? Co to znaczy? Draco będzie musiał zostać... śmierciożercą? Oddała mu list i usiadła na schodku. On zrobił dokładnie to samo. Patrzyli pusto w przestrzeń. No tak... przecież wszystko byłoby zbyt idealne. A to - nawet w świecie czarodziejów - niedopuszczalne.