27.

Dedykuję jedynemu i niepowtarzalnemu spełniaczowi marzeń w pół minuty. ;**
Bo nocą wszystko wygląda inaczej.

____________________

Grudzień mijał nieubłaganie, coraz częściej przywołując na myśl nadchodzące święta Bożego Narodzenia. Hermiona jak co dzień zasiadła w ogromnym czerwonym fotelu, który stał się nieodłączną częścią spędzania przez nią poranków. Niewysłany list do Harry'ego i Rona nie dawał jej spokoju, a jeszcze gorsza była świadomość, że nie ma najmniejszego pojęcia, co mogłaby w nim napisać. Dodatkowo jej myśli kręciły się wokół tajemniczej czarnej skrzynki i wciąż nieodgadnionej postaci karła, którą wraz z Draconem próbowali rozszyfrować wczoraj wieczorem.

Po trzech godzinach bezsensownego zapisywania pergaminów najróżniejszymi skojarzeniami i domysłami, które mogą mieć jakikolwiek związek z mężczyzną, po kilku znaczących spojrzeniach i zawstydzających uśmiechach oraz po czterech kubkach wypitej kawy oboje zgodnie stwierdzili, że usilna próba rozwiązania zagadki nie ma sensu. Rozstali się zatem w dobrych humorach, deklarując, że zobaczą się jutro.

Westchnęła głośno, odgarniając za ucho niesfornego loka. Wyprostowała pergamin i umoczywszy pióro w atramencie zaczęła pisać list, pilnując się, żeby przypadkiem nie napisała za dużo.

"Kochani," - wynotowała. Za wszelką cenę starała się nie używać słów pokroju "przyjaciele", jednocześnie nie chcąc pokazać, że coś jest nie tak. Wciąż odczuwała ogromny żal do chłopców, że przez te parę dni, które spędziła w domu, nie zainteresowali się nią nawet w najmniejszym stopniu. W przeciwieństwie do niej - Hermiona spędzała długie godziny wspominając poprzednie lata nauki w Hogwarcie, a każda jej przygoda nieodłącznie wiązała się z Harrym i Ronaldem.

Jest mi strasznie przykro, że tegoroczne święta spędzimy osobno. Niestety - moi rodzice postanowili wyjechać do Grecji i mimo usilnych próśb z mojej strony stwierdzili, że nie wyobrażają sobie tej podróży beze mnie.
Wszystkie listy wysyłajcie do mnie przez Hedwigę - będzie wiedziała, gdzie mnie szukać.
Wesołych świąt i szczęśliwego nowego roku,
Hermiona.

Rzuciła okiem na napisane przez siebie słowa, zdając sobie sprawę, że po raz pierwszy od wielu lat Boże Narodzenie spędzi z kimś innym, niż zwykle. W zasadzie nawet nie wiedziała, czy będzie miała jakiekolwiek towarzystwo. W końcu Malfoy nigdy nie powiedział, że ma zamiar zostać w zamku. Podświadomie jednak liczyła, że nie zostawi jej samej. Święta zawsze milej spędza się w towarzystwie innej osoby, niźli w samotności.

Zgięła pergamin, nie zastanawiając się dłużej nad zamieszczoną na nim treścią. W ciągu ostatniego roku jej życie wywróciło się do góry nogami, więc dlaczego miałaby przejmować się jakimś śmiesznym listem?

Ociężale podniosła się z fotela, kierując się w stronę swojej sypialni. Wspięła się na górę po mosiężnych schodach i delikatnie pchnęła drzwi. Otworzywszy klatkę, pogłaskała Hedwigę po główce, a ta natychmiast z niej wyfrunęła, siadając na biurku.

- Wiesz, gdzie ich szukać - szepnęła Hermiona, przymocowując list do nóżki sowy. Ptak spojrzał na nią wdzięcznymi oczyma, dzięki czemu wnętrze dziewczyny wypełniła fala ciepła. Otworzyła okno, obserwując białą sówkę znikającą powoli w gęstych płatkach śniegu.

***

W tym samym czasie Draco leżał na łóżku w swoim dormitorium i wspominał święta, które miał nieprzyjemność przeżyć w ubiegłym roku.
Gdy wysiadł z pociągu Hogwarts Express dostrzegł, że czeka na niego matka. Nie zdziwiło go to. Był pewien, że Voldemort wezwał jego ojca na jakąś bzdurną misję ratowania świata przed szlamami. A nawet jeśli nie byłoby tak, jak przypuszczał, miał pewność, że Lucjusz nawet teraz nie zdobyłby się na okazanie głębszych uczuć.
Narcyza patrzyła na swojego syna smutnymi oczyma. Draco zdążył się już przyzwyczaić. Przecież każde święta spędzali we dwójkę. Odkąd pamiętał w dzień Bożego Narodzenia siedział wraz z matką w ogromnym, całkowicie pozbawionym ciepła salonie. Przy mosiężnym stole, w ciszy jedli wytworne potrawy, które z radością przygotował dla nich Lloyd. Ów skrzat był chyba jedyną szczęśliwą postacią w Malfoy Manor. Był wierny swoim właścicielom, co z czasem okazało się być dla niego korzystne. Wprawdzie Lucjusz patrzył na niego z wyższością, ale co do tego Lloyd nie był wyjątkiem.
Po zjedzeniu uroczystej kolacji i oficjalnym odpakowaniu stosu bardzo drogich, acz mentalnie ubogich prezentów, Draco uśmiechał się smutno do swojej matki, udając się do swojego pokoju. Tam spędzał długie godziny na wyglądaniu przez okno, podświadomie mając nadzieję na otrzymanie jakiegoś listu. Za każdym razem nadzieja ta okazywała się złudna. W Hogwarcie wprawdzie było pełno dziewczyn, które bez wątpienia były zainteresowane osobą Dracona, jednak poza murami zamku zupełnie o nim zapominały. Dlaczego? Odpowiedź była boleśnie prosta. Żadna z nich nie próbowała zbliżyć się do młodego Malfoya. Każda patrzyła wyłącznie na jego tajemnicze, stalowoszare oczy, na wyróżniające się blond włosy i nienaganną sylwetkę. W momencie, kiedy traciły ten widok, po prostu o nim zapominały.
Za każdym razem z przemyśleń wyrywał go huk spowodowany teleportacją ojca do domu. Co roku wszystko wyglądało tak samo: krzyk, płacz, trzaskanie drzwiami.
Właśnie w ten sposób święta spędzał przywódca Slytherinu. Nikt nie miał pojęcia o tym, że pod twardą skorupą kryje się wciąż wrażliwy dzieciak, któremu dzieciństwo zostało odebrane już na starcie.
- Draco! - W drzwiach stanęła Hermiona. Swój smutek najwyraźniej zostawiła w Pokoju Wspólnym Gryffindoru. Spojrzawszy na minę Malfoya, uśmiech automatycznie znikł z jej twarzy. - Coś się stało? - zapytała troskliwie, wpatrując się w blondyna.
- Co? Nie, wszystko w porządku - odpowiedział. Dziewczyna odniosła wrażenie, że Ślizgon bardziej próbuje przekonać samego siebie, niż ją. Ani na moment nie oderwała od niego wzroku. - Naprawdę - dodał, widząc jej niezmienny wyraz twarzy, po czym posłał w jej stronę swój oszałamiający uśmiech.
- Skoro tak twierdzisz... No nic. Będziesz chciał, to mi powiesz.
- Masz rację. Oświeć mnie, dlaczego jesteś ubrana tak, jakbyśmy gdzieś wychodzili? - zapytał Malfoy, dostrzegając nagle strój Hermiony. Miała na sobie granatowy płaszczyk, gruby beżowy szalik i rękawiczki w takim samym kolorze.
- Bo wychodzimy. To znaczy... Ja wychodzę. Przyszłam zapytać, czy idziesz ze mną. Wyobrażasz sobie święta bez choinki? - krzyknęła radośnie.
- Taa... - mruknął Malfoy. Dziewczyna teatralnie wywróciła oczami, nie mając pojęcia, że wkroczyła na bardzo cienki lód.
- Idziesz czy nie?
- Pewnie, że idę. Nie będę tu siedział sam - odpowiedział Draco, wstając energicznie z łóżka. Podświadomie liczył, że jego humor w towarzystwie tej dziewczyny ulegnie nagłej poprawie. W końcu już niejednokrotnie taka sytuacja miała miejsce.
Po chwili stał w swoim czarnym płaszczu i zimowych butach, gotowy do wyjścia.
- Weź różdżkę - rzekła Hermiona, lustrując wzrokiem kompana. Malfoy skierował się w stronę szafki nocnej, by zabrać z niej przedmiot będący nieodłączną częścią przechadzek po zamku.

***

Szli powoli przez ogromne zaspy śniegowe w kierunku lasu. Przez długi czas panowała między nimi niezręczna cisza, której początkowo żadne nie odważyło się przerwać.
- To... - zaczęła Hermiona, patrząc niepewnym wzrokiem na blondyna. - Rozmawiałeś już z Krwawym Baronem? - zapytała mając świadomość, że bardziej głupiego zdania nie mogła z siebie wyrzucić. Niby kiedy miał to zrobić? No, chyba że Draco stęskniony za towarzystwem duchów udał się w środku nocy na plotki przy ciastkach i herbacie.
Chłopak spojrzał na nią zdziwiony, nie bardzo wiedząc, co ma odpowiedzieć.
- Chcesz mi powiedzieć, że ty już wyciągnęłaś coś od Prawie Bezgłowego Nicka? - zapytał, dokładnie obserwując reakcję dziewczyny.
- Nie, nie... Nie. Ja tylko... Ech, nieważne! - rzuciła Gryfonka. Jej policzki natychmiast oblał różowy rumieniec, a oczy powędrowały w dół.
- No tak, to dość logiczne - podsumował Draco, odsłaniając swe białe zęby w szerokim uśmiechu. Przez to Hermiona zawstydziła się jeszcze bardziej i postanowiła nie odzywać się już ani słowem.
- Granger, moja ciekawość z czasem zaczęła mnie przerastać. Co z Potterem i Weasleyem? Wiedzą, gdzie jesteś?
- Nie. Nie wiedzą o niczym, co aktualnie dzieje się w moim życiu i najwyraźniej nie mają zamiaru mnie poinformować co u nich. Ogólnie rzecz biorąc nasze stosunki ostatnimi czasy bardzo się pogorszyły.
Draco przystanął na chwilę, marszcząc delikatnie czoło i charakterystycznie unosząc brew do góry. Takich słów się nie spodziewał. Nigdy nie przypuszczałby, że trójca, będąca przykładem przyjaźni od tak wielu lat, kiedykolwiek się rozpadnie.
- Żartujesz? A co było powodem?
Przeszło jej przez myśl krótkie "ty", jednak w porę stwierdziła, że nie powinna tego mówić na głos. Po chwili dziękowała niebiosom, że ugryzła się w język, nie wyjawiając Draconowi całej prawdy. Teraz pozostała tylko kwestia wymyślenia dobrej wymówki, co wcale nie było takie proste, jak się wydawało.
- Sama nie wiem. Chyba po prostu się wypaliliśmy - stwierdziła obojętnie mając świadomość, że po raz kolejny się kompromituje. - Zresztą, Malfoy, możesz mi powiedzieć, dlaczego tak właściwie ci się zwierzam? - zapytała, na co chłopak odpowiedział ironicznym uśmiechem. - Masz rację, nic nie mów - dodała, widząc jego wyraz twarzy.
- Chyba tak będzie lepiej - rzekł, podchodząc do niewielkiego drzewka. Hermiona prychnęła, jednak w duchu musiała przyznać, że ten chłopak coraz bardziej ją zaskakuje. Gdzie się podział dawny Malfoy? Ten, który na jej widok nie umiał wypowiedzieć innego słowa niż "szlama"?
- No, to do roboty! - krzyknęła wesoło licząc, że pozbędzie się poczucia beznadziei.
Draco wyjął z kieszeni różdżkę i skierował ją w stronę choinki.
- Secante - wyszeptał i obserwował, jak drzewo powoli samo się wycina. Jakby niewidzialna piła poruszała się przy korzeniach sprawiając, że drzewko ma coraz mniejsze oparcie.
Hermiona przyglądała się skupieniu widocznym na twarzy Malfoya. Jego blada skóra i jasne włosy idealnie komponowały się z otaczającymi ich płatkami śniegu. Ze smutkiem stwierdziła jednak, że jego absolutnie hipnotyzujące oczy są puste. Nieszczęśliwe.
Poczuła pod sercem zimny palec goryczy, który dotykał ją za każdym razem, kiedy dostrzegała żal na twarzach bliskich jej osób. Co tak naprawdę siedziało w głowie Dracona Malfoya? I dlaczego przez te wszystkie lata ukrywał to pod płachtą nienawiści?
- Gotowe - stwierdził blondyn, wyrywając Hermionę z rozmyśleń.
- Już? Dziękuję! - krzyknęła, przybierając maskę radości.
- Za co?
- Za czas. I chęci. I w ogóle - wydukała speszona.
- No tak... Masz rację, w dormitorium miałbym lepsze rzeczy do roboty.
- Doprawdy? Jakie?
- Leżenie. Na przykład - stwierdził, po czym wysłał w jej stronę swój niezmienny od lat ironiczny uśmiech. Zgiął nogi w kolanach, próbując zebrać z ziemi leżącą choinkę.
Hermiona prychnęła teatralnie i nie zastanawiając się długo, schyliła się i nabrała w dłoń garstkę śniegu. Ulepiła zeń sporego rozmiaru kulkę i rzuciła nią prosto w plecy Malfoya. Ten odwrócił się gwałtownie, próbując wyglądać groźnie. Dziewczyna zachichotała cicho, na co Draco zareagował gwałtownym wywróceniem gałek ocznych i ani się obejrzał, kiedy kolejna piguła wylądowała na jego twarzy.
- Ups! - podsumowała krótko Hermiona, zaśmiewając się przy tym w głos.
- Granger, przysięgam! Zrobisz to jeszcze raz, a cię dorwę i pożałujesz! - odkrzyknął blondyn, jednak na jego twarzy zagościł szczery uśmiech. Odwrócił się plecami do dziewczyny, wciąż próbując złapać drzewko, nie łamiąc go tym samym i nie kalecząc sobie dłoni.
A jednak - w pewnym stopniu poprawiła mu humor. Przyznał, że samo jej towarzystwo pozytywnie wpływa na jego nastrój. Dlaczego nie zbliżyli się do siebie wcześniej?
Tego się nie spodziewał. Kolejna śnieżna kula uderzyła go prosto w kark. Wyprostował się nagle, jakby uderzył go piorun. Powoli strzepnął dłonią resztki śniegu znajdujące się na jego szyi i zaczął biec w stronę niczego nieświadomej dziewczyny.
Hermiona, ani na chwilę nie przestając się śmiać, biegła ile sił w nogach, pozostawiając Malfoya daleko w tyle. Po chwili jednak kondycja chłopaka dała o sobie znać i ani się obejrzała, poczuła na swoich plecach silne dłonie kompana. Wpadła w wielką, śniegową zaspę, odwracając się szybko twarzą do blondyna.
- No. Kwita - zakomunikował Draco, uśmiechając się od ucha do ucha.
- Chyba sobie żartujesz! - fuknęła dziewczyna i niewiele myśląc lekko podniosła nogę do góry. Kopnęła Malfoya dokładnie pod kolano sprawiając, że chłopak, tracąc równowagę, runął wprost na nią.
W jednej chwili uderzył ją zapach drogich, wspaniałych perfum. Pod wpływem ciężaru Dracona całym ciałem osunęła się na ziemię. Nie mogąc się poruszyć, ani wydukać z siebie żadnego słowa, nie pozostało jej nic innego, jak leżeć w lodowatym śniegu, przygnieciona ciężarem jedynego mężczyzny, przy którym ostatnimi czasy czuła się szczęśliwa.
Na swojej szyi poczuła delikatny oddech blondyna, przez co fala ciepła rozpłynęła się po całym jej ciele. Nagle wyczuła na swojej skórze gęsią skórkę i spostrzegła, że Draco powoli podnosi się na rękach.
Ich oczy się spotkały. Stalowoszare tęczówki napotkały na swojej drodze przepełnione dobrem miodowe spojrzenie.
Przyglądał jej się przez chwilę obserwując, jak na jej twarzy pojawiają się coraz to większe rumieńce.
Uśmiechnęła się niepewnie, nie będąc przekonana, co o tym wszystkim myśli jej kompan. Ten jednak nie zmienił wyrazu twarzy i wpatrywał się w nią przenikliwym wzrokiem.
Obserwował płatki śniegu spoczywające na jej bujnych, kręconych włosach, jej zimne rzęsy i przemarznięte policzki. Jego usta wygięły się w nieśmiałym uśmiechu sprawiając, że dziewczyna robiła wrażenie mniej zakłopotanej.
- Kwita - szepnęła Hermiona, uśmiechając się coraz szerzej.
- Kwita - zawtórował Draco, zastanawiając się, czy oboje pomyśleli o tym samym.
Leżeli tak jeszcze przez moment, by po chwili, niczym za dotknięciem różdżki opamiętali się. Wstali, otrzepując swoje przemoczone ubrania z białego puchu, który wydawał im się być coraz mniej przyjemny.
Bez słowa skierowali się w stronę choinki, którą Malfoy złapał za trzon i powolnym krokiem szedł w kierunku zamku. Hermiona z niewielkim opóźnieniem ruszyła za nim, podbiegając kawałek.
- Bolało! - krzyknęła nie pozwalając, aby na jej twarzy znów dominował smutek.
- Miało boleć! Zresztą sama jesteś sobie winna! - odpowiedział Draco, prychając teatralnie.
- Jesteś niemożliwy - żachnęła się Hermiona.
W oczach Malfoya nareszcie dostrzegła jakąś iskierkę szczęścia. Nie była w stanie stwierdzić po czym to rozpoznała, jednak była przekonana, że to zimne, puste spojrzenie w jednej chwili zostało dotknięte radością.
- No jak dziecko. Znasz kogoś w twoim wieku, Granger, kto lubi się rzucać śnieżkami?
- A kto tego nie lubi! No, nie udawaj już takiego sztywniaka, wyjmij wreszcie swój arystokratyczny nos z chmur i zacznij żyć! - rzekła, tykając delikatnie chłopaka łokciem w bok.
- I kto to mówi! Mol książkowy, znający na pamięć wszystkie szkolne podręczniki.
- Jak ja z tobą wytrzymuję, Malfoy?!
- Mnie nie pytaj. Nie mam pojęcia. - Zakończył, a przestrzeń wypełniła się szczerym śmiechem Hermiony. Draco uśmiechnął się szeroko, patrząc na rozbawioną twarz dziewczyny.
Od początku wiedział, że jej towarzystwo poprawi mu humor.
Szli przez zaspy śnieżne w stronę szkoły, ciągnąc za sobą średnich rozmiarów choinkę. Magia świąt wyczuwalna była zewsząd. Nawet w starym, opuszczonym zamku, w którym na ten moment znajdowała się tylko dwójka uczniów.

____________________

Chciałam Wam wszystkim złożyć najserdeczniejsze życzenia! Dużo zdrowia, ciastek, miłości, gwiazdki z nieba i złotej rybki.

Przyznaję, że na początku notka bardzo mi się nie podobała, pisałam, przestawałam, wyłączałam bloggera, przeklinałam, marudziłam, ale po dopracowaniu uważam, że jest całkiem przyzwoicie. :)
(Sara, Arlandria, dziękuję za ciągłe kopanie mnie w tyłek podczas tworzenia! :))

Dodatkowo z miejsca przepraszam fanów akcji za tak bardzo sielankowy rozdział. :) Są święta, a ja też potrzebuję odpocząć od ciągłego kręcenia sprawy wokół mrocznej postaci Lorda Voldemorta, sami rozumiecie. :D

No i Dramione samo się nie rozwinie... :) Trzeba je trochę kopnąć i to była idealna okazja ku temu. :)

W E S O Ł Y C H 

Ś W I Ą T ! : )