28.

Dedykuję wszystkim cierpliwym, którzy bez robienia chaosu wyczekują nowych rozdziałów. :)

____________________

- Harry Potter… Ponownie się spotykamy - syknął Voldemort, przechadzając się powoli wokół krzesła, na którym bez ruchu spoczął chłopiec. - I tym razem mamy towarzystwo! Jakże mi miło, doprawdy… - Wskazał ręką na Rona, który za wszelką cenę próbował wyswobodzić się z bolesnego uścisku Lucjusza.

- Czego chcesz? - spytał stanowczo Wybraniec, co jakiś czas masując bolącą bliznę.

- Czego chcę? Czego? Chcę cię zabić, Potter... Nigdy nie chodziło mi o nic innego. Ale jeszcze nie teraz... Najpierw pragnę odrobinę zadowolić się twoim cierpieniem, co ty na to?

- Nie zabiłeś mnie, kiedy byłem niemowlęciem, więc nie uda ci się to również teraz, Voldemort. - Harry odwrócił głowę w stronę Toma, lustrując go odważnym, niemal wyzywającym spojrzeniem.

- No, no, Potter... Jesteś prawie tak odważny, jak twój ojciec. James, mam rację? Nie stawiał zbyt dużego oporu, o nie. - Mężczyzna zamyślił się na chwilę, przypominając sobie noc trzydziestego pierwszego października tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego pierwszego roku. - Co więcej - stwarzał pozór silnego przeciwnika, jednak skończył marnie. A ty zaraz pójdziesz w jego ślady, chłopcze. - Voldemort pochylił się nad twarzą Wybrańca, odgarniając różdżką włosy z jego czoła.

- Nie dotykaj mnie - burknął Potter, mrużąc delikatnie oczy na znak siły, jaka próbowała się z niego wyrwać.

- Jak sobie życzysz, Harry. Ponoć nie wolno odmawiać ofierze ostatniego życzenia - rzekł Tom, wykrzywiając usta w ohydnym, wężowym uśmiechu.

Ronald Weasley patrzył na całą sytuację spod ściany, uwięziony w oplatających go rękach Lucjusza. Zwrócony twarzą w stronę Lorda Voldemorta zmuszony był obserwować zaistniałą sytuację, jednocześnie nie mogąc wypowiedzieć ani słowa - Malfoy przytknął bladą dłoń do jego ust, uniemożliwiając całkowicie otworzenie ich.

- Mów, Potter. Mów, gdzie podziewa się Dumbledore! - krzyknął Tom, najwyraźniej tracąc powoli panowanie nad sobą.

- Nie wiem - odrzekł krótko Harry, ani trochę nie mijając się z prawdą.

- Jesteś pewien, że nie chcesz podzielić się ze mną tak cenną informacją? Mógłbyś mieć z tego korzyści... Moglibyśmy razem pozbyć się tego durnia i wskrzesić twoich rodziców, Harry. Chcieliby tego. Chcieliby być przy swoim synu. Też byś tego chciał. Czyż nie?

Harry zamyślił się na chwilę, próbując odepchnąć od siebie puste słowa Voldemorta. Wiedział, że Tom próbuje go omamić, jednak z ogromnym trudem przychodziło mu odrzucenie myśli o możliwości przywrócenia życia jego rodzicom. Przecież tak naprawdę nigdy nie miał okazji ich poznać. Miał o nich jakiekolwiek pojęcie tylko i wyłącznie dzięki opowieściom profesora Lupina, Syriusza i Dumbledore'a.

Potrząsnął szybko głową w prawo i w lewo.

- Nie wiem, gdzie jest Dumbledore.

- Och... - szepnął Voldemort, robiąc smutną, teatralną minę. - A może nasz przyjaciel Weasley wie, co? Dla ciebie też czeka nagroda... - stwierdził, odwracając się gwałtownie w stronę rudzielca. Ten drgnął jedynie na dźwięk swojego nazwiska i poczuł, jak dłoń Malfoya osuwa się brutalnie na jego szyję.

- Ron, nie rób tego! - krzyknął Harry, zapominając całkowicie, że ani on, ani Ronald autentycznie nie mają pojęcia o miejscu pobytu dyrektora Hogwartu.

- Jeszcze jedno słowo, Potter, a gorzko tego pożałujesz.

- On tobą manipuluje, zamknij swój umysł na jego bezsensowną gadkę!

Voldemort przystanął, wpatrując się przerażającym spojrzeniem w Harry'ego. Dotknął palcem jego blizny, na co chłopiec osunął się z krzesła na podłogę, chwytając się za czoło. Ból był nie do zniesienia.

- Lucjuszu... - szepnął Tom, wskazując palcem na Harry'ego.

Malfoy wyciągnął przed siebie gotową już różdżkę i z niewzruszonym wyrazem twarzy skierował ją wprost na Pottera. Nie zwracał uwagi na to, że jest rówieśnikiem jego syna. Kogo to u diabła obchodzi? Brudna sierota, otrzymująca pomoc ze wszystkich możliwych stron.

- Crucio - szepnął, a Harry zgiął kolana pod brodę, wijąc się z bólu i zaciskając zęby. Za nic w świecie nie chciał pokazać Voldemortowi swojej słabej strony. Musi być silny. Nie da mu tej satysfakcji. Bo przecież jego klęska byłaby jednoznacznym zwycięstwem Czarnego Pana.

- Zastanowiłeś się, Potter? Powiesz mi co nieco o Albusie Dumbledore? - zapytał Tom Riddle przeraźliwie spokojnym tonem, kucając przy twarzy Harry'ego.

- Nie - odrzekł stanowczo Wybraniec, przygotowany na kolejną porcję tortur.

- Cruciatus - szepnął Voldemort, uśmiechając się upiornie.

- Harry! - krzyknął przerażony Ron, a jego głos odbił się ponurym echem od wysokich, zimnych ścian.

***

Ustawiona w holu głównym choinka lśniła przepięknie tysiącem maleńkich świecidełek. Hermiona wpatrywała się w nią szczęśliwymi oczyma, zaś Draco nieustannie zastanawiał się, co takiego niesamowitego jest w zielonym drzewku obwiązanym kolorowymi lampkami.

- Feraverto - szepnęła brązowowłosa, kierując różdżkę w jedną z szyszek, które zebrała po drodze. Przedmiot zaczął powoli zmieniać rozmiar i obracać się w dłoni dziewczyny, aż wreszcie przybrał formę sporej bombki w kształcie dzwoneczka. Hermiona podeszła do choinki i powiesiła ozdobę na górnej gałązce. - Twoja kolej, Draco! - krzyknęła uradowana.

Malfoy sięgnął po szyszkę z widoczną niechęcią. W co niby miał ją zamienić? W serduszko? Czy gwiazdkę?

- Ehh... - westchnął cicho, wywracając oczyma. - Feraverto - rzekł, a po chwili w jego ręce urósł duży, nieruchomy wąż. Blondyn podszedł do choinki i powiesił gada tuż obok dzwoneczka, uśmiechając się ironicznie.

- Wszystko potrafisz zepsuć - żachnęła się Hermiona, patrząc na Draco z wyraźną niechęcią.

- O co ci chodzi! Wygląda bardzo dobrze! - stwierdził Malfoy, próbując w jakiś sposób się usprawiedliwić.

- Wspaniale. - Sięgnęła po kolejną szyszkę, zamieniając ją w gwiazdkę.

- To nie dla mnie. - Draco usiadł na środku pomieszczenia, wpatrując się na ciężko pracującą Hermionę, która raz po raz schylała się ku podłodze i wykrzykiwała niezmiennie tę samą formułkę. 

Po niedługim czasie choinka błyszczała przystrojona lampkami, świecami, całym bractwem aniołków oraz niezliczoną ilością dzwoneczków i gwiazdek.

- Baronie! - Blondyn zerwał się nagle z miejsca, pędząc czym prędzej w stronę ducha Slytherinu. Gdy ten nie zareagował, Draco powtórzył jego imię ponownie, potykając się o własne nogi. Nie upadł jednak, łapiąc się ściany na zakręcie.

- Pan Malfoy! Witam, witam. Mogę w czymś pomóc? - zapytał Krwawy Baron, patrząc z niesmakiem na łapiącego łapczywie powietrze chłopaka.

- Czy byłbyś łaskaw zjawić się dziś o północy na Wieży Astronomicznej? To bardzo ważna, niecierpiąca zwłoki sprawa, proszę mi wierzyć. Twoja pomoc bardzo by mi się przydała - wydyszał Ślizgon,

- A o jakąż to sprawę chodzi?

- O północy. Wieża Astronomiczna. Byłbym wdzięczny, gdyby zabrał pan po drodze Sir Nicholasa. Do zobaczenia! - krzyknął, machając ręką w stronę ducha i odwróciwszy się na pięcie powolnym już krokiem poszedł w stronę kompanki.

***

Dokładnie o północy Hermiona i Draco czekali już na szczycie najwyższej wieży Hogwartu. Trzęsąc się z zimna wypatrywali w drzwiach postaci dwóch niemalże przezroczystych mężczyzn, unoszących się nad ziemią.

Gwiazdy tej nocy świeciły nadzwyczaj mocno, zwiastując dobrą pogodę na kilka najbliższych dni. Pomimo ogromnego chłodu czekali cierpliwie z nadzieją, że być może ich poszukiwania nabiorą wreszcie jakiegoś kierunku.

Gryfonka szczelniej okryła twarz beżowym szalikiem mając nadzieję, że to chociaż odrobinę uchroni jej skórę przed ogromnym mrozem. Malfoy natomiast stał niewzruszony, oparty o kamienną barierę osłaniającą taras. Nagle zerwał się silny wiatr, którego nie sposób było pomylić z niczym innym. Ten rodzaj podmuchu zwiastował tylko i wyłącznie przebywanie w pobliżu ducha. No, może kilku duchów, biorąc pod uwagę siłę powiewu. 

- Sir Nicholasie! - krzyknęła uradowana Hermiona, podskakując delikatnie. - Krwawy Baronie! Dobrze was widzieć, obawiałam się już, że nie skorzystacie z zaproszenia - obwieściła, wyłapując pełne politowania spojrzenie Dracona.

- Dobry wieczór panienko Granger. O jakąż to sprawę chodziło panu Malfoyowi?

- O tajemną komnatę Salazara Slytherina - odpowiedział blondyn, idąc w kierunku rozmówcy.

- Słucham? - zapytał duch, całkowicie zbity z tropu.

- Proszę. Od ilu wieków zamieszkujecie ten zamek? To pewne, że wiecie cokolwiek o ukrytej komnacie. Możecie mi wierzyć - nie z własnej woli przesiadujemy dniami i nocami w opuszczonej szkole. Wiecie, że jesteśmy tu z polecenia Dumbledore'a i to właśnie on nakazał nam odszukać to miejsce.

- Więc... - odchrząknął Krwawy Baron, sprawiając, że wszystkie spojrzenia spoczęły na nim.

- To naprawdę bardzo ważne - stwierdziła Hermiona, uśmiechając się delikatnie w stronę ducha.

- Salazar Slytherin był jednym z założycieli Hogwartu, o czym oboje już od dawna dobrze wiecie. Macie również świadomość, iż ów człowiek lubował w rozmaitych zagadkach, komnatach i ukrytych hasłach. Bardzo inteligentny mężczyzna, bardzo. Nie bez powodu do jego domu przyjmuje się tak rozumnych uczniów. - Skłonił się delikatnie w stronę Dracona, na co ten odpowiedział szerokim uśmiechem. - W jednej z wielu komnat ukrył bardzo rzadko spotykany składnik, który w połączeniu z innymi ingrediencjami daje eliksir umożliwiający przedłużenie życia. 

- Jak nazywa się ten składnik? - wtrąciła Hermiona.

- Niech no sobie przypomnę... - odpowiedział Baron, patrząc wysoko w niebo.

- Serafis Xardasa - rzekł krótko Sir Nicholas, wydobywając kompana z zadumy. - O komnacie Salazara Slytherina - kontynuował - wiemy tyle, że prawdopodobnie wejście do niej zostało ukryte w Pokoju Wspólnym Domu Węża.

- Doprawdy pomocne - żachnął się Draco, odchodząc z powrotem do barierki.

- Nie przerywaj mi, synu. I mamy pewność, że jeszcze kilka lat temu ktoś znalazł wejście do komnaty. Nie mamy wprawdzie pewności, że do niej wszedł, ale odszukał wejście i udało mu się je otworzyć. Niestety - pomieszczenie po czasie zamknęło się, żeby nie dopuścić do siebie kolejnych poszukiwaczy przygód. Komnata jest mroczna, a ciąży na niej bardzo czarna magia.

- Kto to był? Kto ją otworzył? - zapytała absolutnie pochłonięta Hermiona, mając nadzieję, że uda im się posunąć jeszcze o krok dalej.

- Nie wiadomo - odpowiedział Krwawy Baron, wchodząc w słowo Prawie Bezgłowemu Nickowi. Gryfonka spojrzała na duchy z wyraźnym zawodem.

- Co jeszcze wiecie o ukrytej komnacie? - dopytywał Draco, próbując wydobyć jak najwięcej informacji.

- To wszystko, co byliśmy w stanie wam przekazać. Wejścia szukajcie w Pokoju Wspólnym Slytherinu. A co dalej - przekonacie się sami. Dobranoc! - Zakończył Krwawy Baron, odlatując powoli schodami w dół. Sir Nicholas poszedł w jego ślady, machając zgrabnie ręką w stronę dwójki młodzieńców i odchylając głowę (która trzymała się na maleńkim kawałku skóry) niczym kapelusz.

Hermiona stanęła obok Malfoya, opierając łokcie na kamiennej barierze.

- Myślisz, że nam się uda? - zapytała, wpatrując się w przestrzeń.

- Nie wiem. Być może - odpowiedział Draco, nie odrywając wzroku od ciemnego, grudniowego nieba, które z dnia na dzień wydawało się być coraz to groźniejsze.

- Krzywołap! - krzyknęła Hermiona, czując na łydce ciepło zwierzęcia i słysząc ciche mruczenie. - Co ty tu robisz, kocie? Jest zimno, to naprawdę nie jest dobry pomysł - stwierdziła, biorąc rudzielca na ręce.

- Myślę jednak - kontynuował Malfoy - że jesteśmy bogatsi o nazwę składnika i o wiedzę, że komuś udało się otworzyć wejście do komnaty. Jeśli jemu się udało, to nam też może. Niby czemu nie?

- Pewnie masz rację. Jutro koniecznie musimy udać się do biblioteki. Myślę, że nie bez powodu Dumbledore wspominał w swoim liście o dziale ksiąg zakazanych.

- Wolę bibliotekę od ubierania choinki, co do tego nie ma wątpliwości - skwitował Draco, odsłaniając w uśmiechu nieskazitelnie białe zęby.

- Jesteś okropny. Mówiłam to już?

- Jakieś milion razy. Ale możesz powtórzyć jeszcze raz, to całkiem niezły komplement.

- Jesteś okropny.

- Dziękuję! - wykrzyknął radośnie Malfoy, teatralnie zarzucając swoją blond grzywkę.

- Draco... Mogę ci zadać dość nietypowe pytanie?

- Właśnie to zrobiłaś - stwierdził niewzruszony chłopak, patrząc z góry na kruchą posturę Hermiony.

- Jeszcze jedno - odpowiedziała miłym tonem, spoglądając na jego bladą twarz.

- Skoro musisz. - Blondyn skrzywił się w udawanym niesmaku.

- Czy w rodzinach magicznych obchodzi się taki dzień, jak Wigilia Nowego Roku? - zapytała zaciekawiona, obserwując zdziwienie wymalowane na twarzy kompana.

- Że co?

- My, mugolaki - spojrzała wprost w jego stalowoszare oczy, które delikatnie zadrżały na dźwięk tego słowa - nazywamy to po prostu Sylwestrem.

- No, no, Granger, zaskakujesz mnie coraz bardziej. Nigdy w życiu nie słyszałem o Wigilii Nowego Roku i nie jestem pewien, czy chcę.

- W rodzinach mugolskich jest to święto zwiastujące nadejście Nowego Roku - mówiła Hermiona, nie zwracając uwagi na protesty blondyna. - Noc, podczas której żegnamy Stary Rok, zaś na jego miejscu witamy Nowy z nadzieją, że będzie lepszy od poprzedniego. Wiele osób wraz z nadejściem pierwszego stycznia stawia sobie cele i motywacje, które obiecuje sobie spełnić.

- Brednie.

- Stary Rok żegnamy z hukiem. Tysiące kolorowych fajerwerków, wspaniała muzyka i zabawa do rana. I tak też uczynimy, Draco. Być może zapomniałeś o tym przez parę poprzednich miesięcy, ale wciąż pozostaję dziewczyną pochodzącą z mugolskiej rodziny. Jedną z moich tradycji jest właśnie obchodzenie Wigilii Nowego Roku. Wprawdzie tego dnia zawsze byłam w domu, ale w tym roku sprawy potoczyły się zupełnie inaczej.

- Jeśli mogę się wypowiedzieć w tej kwestii, to...

- Nie możesz. Będzie fajnie, zobaczysz - stwierdziła radośnie Hermiona, poklepując blondyna po ramieniu.

- Ale jeśli jednak mógłbym zabrać głos...

- Nie. - Zakończyła krótko, uśmiechając się coraz to szerzej.

Ku jej zdziwieniu i na twarzy Draco wciąż gościł radosny grymas, zwiastujący wspaniałe rozpoczęcie Nowego Roku.

Od teraz wszystko się zmieni.

W przeciągu ostatnich kilkunastu tygodni życie obojga młodzieńców wywróciło się do góry nogami. Bo przecież żadne z nich nie przypuszczałoby, że sprawy potoczą się właśnie w ten sposób. Któż zresztą by pomyślał, że dwójka odwiecznych wrogów znajdzie się razem w opuszczonym zamku? Co więcej - nie było po nich widać specjalnego zażenowania, czy unieszczęśliwienia.

Choć oboje nie chcieli tego powiedzieć głośno, cieszyli się swoim towarzystwem.
Dopóki wydarzenia nie ujrzą światła dziennego, niech się dzieje wola nieba.

- Jesteś okropna - fuknął Malfoy, na co Hermiona zaśmiała się wdzięcznie i ponownie spojrzała na jego twarz. Blada skóra w świetle nocy wydawała się być coraz piękniejsza, a stalowe tęczówki nieznacznie dotknięte odrobiną szczęścia.

- Dziękuję - odpowiedziała, wywołując tym samym z ust Dracona ciche, acz przyjacielskie prychnięcie.

___________________

Serafis Xardasa - poniekąd zaczerpnięte z gry Gothic.
Uwaga: brak opisu miejsca z pierwszej części jest CELOWY. Za parę notek dowiecie się dlaczego. :)

I jeszcze sprawy parafialne:

No to tak... Znowu się będę tłumaczyć. :) Wiem, że musicie długo czekać na nowe notki, ale sprawa wygląda tak, że jeśli mam czas, to nie mam chęci - i na odwrót. Dostaję dziennie po dziesięć, dwadzieścia wiadomości o treści "kiedy nowa notka?" (doliczając tu liczne błędy i przekleństwa), co zdecydowanie mnie nie motywuje, a wręcz przeciwnie.

Jestem bardzo wdzięczna osobom cierpliwym, które na mnie nie napierają i po prostu czekają, aż post się pojawi. Dziękuję z całego serduszka. :)

Ponownie zapewniam - opowiadanie zostanie zakończone. Na pewno nie będzie porzucone, więc nie musicie pytać, czy pojawi się nowa notka - dopóki pod jedną nie pojawi się napis "koniec", to znaczy, że kolejna się pojawi. :)

Dodatkowo - ostatni rozdział okazał się być rekordowy pod względem komentarzy - ujmując te bezsensowne, które w większości pokasowałam. :) (Cóż, komentarz o treści "bum" raczej niewiele wnosił do treści. :)) Bardzo się z tego powodu cieszę, bo jak wiecie, byłam szczerze niezadowolona z tego rozdziału i do samego końca nie byłam przekonana do wrzucenia go tutaj.

Mam nadzieję, że ten post również się podobał, mimo że był takim trochę uzupełnieniem kolejnych - rozmowa z duchami musiała się odbyć, chcąc nie chcąc. :)